Pamiętnik odchudzania użytkownika:
PodPuszkiemJa

Muszę powiedzieć, że rzucenie poprzedniej pracy było najlepszą rzeczą, jaką zrobiłam od wielu lat. Czuję się tym faktem niezmiernie uskrzydlona; zakwitam na nowo. 

Do nowej pracy póki co mam szkolenie. Grupa, jak i prowadzący wydają się w porządku - byliśmy nawet z kilkoma osobami w knajpce na kawie/piwie, co w poprzednim miejscu pracy nie zdarzyło się ani razu. Godziny szkolenia wypadają tak, że popołudnia mam wolne, a weekendy w całości, co też skrzętnie wykorzystuję. Poprzednio pracując na nocne zmiany i w małym zespole nie mogłam sobie pozwolić na to, by cieszyć się życiem towarzyskim tak, jakbym tego chciała. teraz to sobie odbijam zwłaszcza, że ze zdrowiem jest zdecydowanie lepiej. Dziś nawet byłam na randce. Tak, tak. Chłopak, którego poznałam na jednym z portali okazał się sympatyczny. Poszliśmy na kawę, a później na krótki spacer. Pary z nas raczej nie będzie, ale i tak się cieszę, że się odważyłam, bo być może zyskałam nowego kumpla. Co prawda na wadze przybyło trochę kilogramów (na razie nie aktualizuję paska), ale i tak jestem zadowolona. Zadowolona, że wreszcie mogą robić to, czego odmawiałam sobie przez tak długi czas. Podreperuję jeszcze nieco zdrowie i zabiorę się za te przysłowiowe "oponki".

Jak człowiek długo choruje, to zaczyna rozmyślać. Nie tylko nad tym kiedy to choróbsko się skończy i jakie będą ostateczne wyniki badań, ale też nad swoim życiem. Nad tym, co jest do kitu i wymaga naprawy. We wcześniejszym wpisie deklarowałam, że jestem gotowa odrzucić to, co mnie w pewien sposób drąży. Żeby nie być gołosłowną - zmieniam pracę. Kilka dni temu dałam już wypowiedzenie. Pewnie wiele osób tkwi na posadach za minimalne krajowe, bez możliwości szkoleń, awansu i do tego w warunkach gorzej, niż przeciętnych. U mnie było tak: średniej wielkości przedsiębiorstwo, posiadające kilka punktów na terenie dużego, polskiego miasta i okolic, wystawiające się także na targach... A "w środku" nadgnite podłogi, zepsuty bojler i co za tym idzie dostęp jedynie do zimnej wody, niedziałająca spłuczka, niedostatecznie zabezpieczone kable, brak gaśnicy (klient stojący przed ladą oczywiście tego wszystkiego nie widzi), niedogrzane pomieszczenie, a do tego ciągły nacisk na zwiększanie obrotu, ubliżanie pracownikom i zmuszanie do pracy w święta ustawowo wolne od pracy. Podejrzewam, że wielu pracodawców wykorzystuje sytuację, jaka obecnie panuje na rynku pracy i nagina przepisy dla własnych korzyści. Wytrzymałam tam cztery lata. Odeszłam być może o jakieś 3,5 roku za późno. Co wyniosłam z tej firmy? Od grudnia męczę się z wciąż powracającym zapaleniem oskrzeli, jestem w trakcie diagnozowania astmy. W tym miejscu apeluję do Wszystkich dziewczyn, które podobnie jak ja bały/boją się panującego bezrobocia - to nie jest warte Waszego zdrowia!

Oczywiście nazwy firmy nie podam, bo nie chodzi mi o to, by kogokolwiek linczować. A już na pewno nie na sieci. Po prostu odpuszczam. Może kiedyś trafi się tam pracownik, który będzie miał więcej odwagi i zawalczy o swoje (i innych) prawa. Ja nie jestem taką bojowniczką.

Myślę sobie, że w pewien sposób tak właśnie musiało być - musiałam dotrzeć na skraj wytrzymałości zarówno psychicznej, jak i fizycznej by wreszcie powiedzieć STOP, wysiadam. Jak pisałam na początku - czas choroby sprzyja rozmyślaniu o tym, co można by w swoim życiu zmienić na lepsze. Proszę mnie źle nie zrozumieć, nie uważam się za osobę umierającą, która robi rachunek sumienia. Po prostu doszłam do etapu, w którym zastanowienie się nad sobą i dokonanie zmian są mi bardzo potrzebne. Czasem tak jest, że słucha się miliona dobrych rad, które mają nawet słuszne podstawy, ale one jakoś do nas nie trafiają ("zmień pracę", "musisz schudnąć"). Wydaje mi się, że każdy sam musi dojrzeć do pewnych decyzji.

Mam nadzieję, że dojrzałam też do tego, by zrzucić zbędne kilogramy, które w moim wypadku są efektem dwóch składowych: nieprawidłowej gospodarki hormonalnej i kompleksów, które starałam się zajadać. Od dziecka byłam osobą z nadwagą (nasiliło się to w okresie dojrzewania), więc nikomu nie muszę pisać z czym to się wiąże. W nocy przeczytałam na Vitalii wywiad z jedną z Kobiet, którym udało się zrzucić kilkadziesiąt kilogramów. Waga od której startowała jest porównywalna z moją obecną. Także i efekty, jakie osiągnęła, są i moim marzeniem. Napisałam do Niej. Nie spodziewałam się, że mi odpisze zwłaszcza, że moja wiadomość przypominała trochę spowiedź z życia. Normalnie nie jestem taka dołująca, ale jak pisałam poprzednio - znalazłam się kilka stopni poniżej zera. Każdy czasem tak ma. Czułam jednak, że jest osobą, która będzie wstanie mnie zrozumieć. Odpisała :) Przyznać muszę, że było to, jak promyk słońca. Bardzo ucieszyła mnie Jej wiadomość i chęć wsparcia. To dużo daje nawet biorąc pod uwagę, że jesteśmy dwiema obcymi sobie kobietami. Jestem Jej naprawdę wdzięczna.

Czuję, że to początek nowej drogi. Nie maraton do którego muszę "ruszyć z kopyta". Pójdę swoim tempem i liczę, że dotrę do celu

Chciałoby się napisać: zaczynam od zera/ od początku. Prawda jest jednak taka, że musiałam upaść ze swą samoocenę i zdrowiem poniżej tego poziomu, by uświadomić sobie, że w moim życiu potrzebne są zmiany. I to uświadomić tak na poważnie.Nie chodzi tylko o wagę, ale też o inne płaszczyzny na których się ostatnio nie układa (lub nie układało się nigdy). Czuję, że dojrzałam do momentu w którym mogę odrzucić to, co nie sprawia mi przyjemności, co trzyma w miejscu i nie pozwala się rozwijać.

Wracam także tutaj, niczym córka marnotrawna. Dziwię się, że ten pamiętnik jeszcze istnieje - w końcu nie zaglądałam tu przez kilka lat. Potraktuję to jednak jako pewien znak. Chciałam usunąć wypisy z czasów, w których byłam zmotywowana zrzucić kilogramy i z której to motywacji niewiele wynikło. Ostatecznie jednak je zostawiłam, by mi przypominały, że życie składa się z uskrzydleń i upadków. I że trzeba wstawać i próbować na nowo.

Próbuję.

Sałatka z kurczakiem grillowanym

Pierś z kurczaka saute lub ugotowana
Pół woreczka mixu sałat lub połowa sałaty lodowej
Pół szklanki makaronu penne - najlepiej pełnoziarnistego
2 mandarynki
Kilka orzechów włoskich
Pół cebuli
Sos: łyżeczka oliwy z oliwek, sok z cytryny, 1 ząbek czosnku, bazylia, sól, pieprz



Smacznego!