Pamiętnik odchudzania użytkownika:
SexiPlexi

Dzisiaj standardowo, po imprezie rodzinnej, trochę odchorowuje teksty i tekściki kierowane w moją stronę (9 miesiąc ciąży, + 19 kg, jak się można domyślić ze swoim ciałem czuję się raczej średnio, nic z tym na ten moment nie zrobię).

Macie kogoś bliskiego w ciąży, dajcie mu święty spokój. Niech wygląda jak kupa, nic z tym nie zrobi.

Babcia, lat 90, po moim pytaniu jak się ma, mówi, mi, że w porządku, tylko schudła strasznie (wizualnie oczywiscie nie widać różnicy). Uśmiecha się i mówi "widzisz, ja tak strasznie schudłam, a Ty przytyłaś". Myślę sobie no świetnie, widzimy się 5 minut, zaczyna się. Później już z babcią nie rozmawiałam bo standardowo mi się odechciało. 

Potem przychodzi ciotka, pytam co tam słychać, po staremu, a Ty ile przytyłaś? Myślę sobie, no wspaniale, jestem tu 15 minut, po cholerę tu przyszłam, roast ciężarnej czas zacząć. Uśmiecham się, dużo, 19 kilo. Jej, to taki apetyty miałaś, czy co? Mówię, raczej normalny, liczyłam kalorie, starałam się być aktywna, a i tak bardzo przytyłam, raczej średnio ma się kontrolę nad tym jak zmienia się ciało w ciąży. No tak, tak. Takie nogi masz zapuchnięte i twarz okrągła. Myślę, wspaniale, dzięki za info, nie zauważyłam.

Brat co jakiś czas rzucał, że przytyłam. Druga babcia, że taką ładną miałam świadkową na ślubie, taką szczuplejszą ode mnie. Aaaa!

Kuzynka wzięła się za ocenianie, że decyduję się na naturalny poród, a nie cesarkę. Że wykupiłam położną, a nie lekarza. A ja głupia jeszcze czuję, że muszę się tłumaczyć, dlaczego tak, a nie inaczej.

Mama się krzywi, że nie jem wszystkiego i wydziwiam. 

Imprezy rodzinne w ciąży ssą. Jestem zmęczona i chcę już urodzić.

Z plusów, chyba wybraliśmy imię. Tym razem się już nie dzielę jakie, ostatni typ mama skwitowała, że imię jak z kabaretu (normalne imię, w pierwszej 50 aktualnie najczęściej wybieranych w Polsce). Ogólnie moja rodzina jest świetna w gaszeniu radości z różnych rzeczy. A ja się niepotrzebnie przejmuję.

Hormony szaleją. Najgorsze są dla mnie teraz intensywne emocje. Non stop płaczę z błahych powodów albo złoszczę się całą sobą. Nie myślałam też nigdy, że obrót z boku na bok na łóżku może być w ciąży tak kłopotliwy i bolesny. I, że dużo pozycji sprawia, że po prostu się autentycznie duszę. Marzę też o tym żeby znów móc położyć się na brzuchu. Jestem też mega spuchnięta. Wczoraj po dwóch tygodniach ściągnęłam w końcu zaklinowaną obrączkę. Już jej raczej w najbliższym czasie ponownie nie ubiorę, bo chyba trzeba będzie wtedy rozcinać. 

I w sumie z tego co widzę ważę nawet nieco mniej niż tydzień temu. Kto wie, może ta waga na tym etapie już faktycznie stanie (pomimo tego, że maleństwo dalej rośnie). Ciąża to dziwny czas. 

Dziś pakuję już torbę do porodu. Jutro przyjdzie łóżeczko. I wygląda na to, że chyba mam już wszystko czego potrzeba. Prawie znaleźliśmy też wspólny język jeśli chodzi o imię. I nawet mamy 3, które nam się podobają. I gdzieś razem czujemy, że to będzie dobry wybór. Rodzinie pewnie powiemy po urodzeniu co wybraliśmy, bo już na początku się nasłuchałam różnych przykrych komentarzy odnośnie imion, które zdecydowanie nie są mi teraz potrzebne.

Tak, coraz bardziej to do mnie dociera. 

Jestem gdzieś pomiędzy "mam gdzieś ile ważę" a "jestem jak kluska, jak ja to zrzucę". No ale myślę, że jeśli urodzę naturalnie i jakoś dojdę do siebie to będę mogła być mega dumna z siebie. Samo przeżycie ciąży psychicznie to w cholerę trudna rzecz 😅 Ja wiem, że są osoby, które lubią być w ciąży i czują się wtedy wyjątkowo. Ja średnio. Codziennie chce mi się płakać. I ogólnie radzę sobie różnie z tą lawiną zmian, która jest teraz obecna w moim życiu. Średnio radzę sobie z utratą kontroli nad własnym ciałem i tym ciągłym uczuciem, że jest się ograniczanym przez własne ciało. Jestem po 30 ale i tak czuję, że jakoś wcześnie mam dziecko 🙄 

Jeszcze podobno tylko 3 tygodnie tycia i waga się zatrzyma 😅

Mam mały kryzys. Średnio sobie radzę z życiem. Wiadomo, kupuje wyprawkę i tak dalej. Ale bardzo się martwię co będzie. Że oddalimy się z mężem. Fizycznej i psychicznie. Że stracimy "to coś" co mamy między sobą. Że te zmiany po ciąży będą takie, że trudno mi będzie się zaakceptować. Że po porodzie naturalnym będę nieodwracalne "zniszczona". Że mąż nigdy nie powie tego głośno ale regularnie będzie myślał, że mu się nie podobam i, że jestem już inną osobą. Że będę taką smutną, zmęczona matką. 

Kupiłam wczoraj kalendarz żeby bardziej świadomie podejść do życia. Ale większości moich lęków to nie rozwiązuje. 

Zaczynam kolejny tydzień 😸

Dziś jestem strasznie opuchnięta. Widać to też na wadze. +0.4 kg. Zazwyczaj w te dni kiedy idę na basen tej opuchlizny nie ma więc może powinnam tam chodzić częściej. Zobaczymy czy będę miała na to siłę. 

Na drugie śniadanie mała-wielka rozpusta 😅🫣 Zazwyczaj nie jem tyle słodkiego na raz ale otworzyliśmy w domu słoik Nutelli 🙄 i nie mogłam się powstrzymać 🙈 Wiecie, komnata tajemnic została otwarta 😂

Dalej mamy remont w domu, ruchu dziś było sporo, bo pół dnia sprzątania. Ale coraz bliżej koniec. Na przyszły tydzień pewnie wyemigruję do rodziców żeby nie wąchać farby. Już się trochę boję :) 

Dziś jestem bardzo syta, teoretycznie mam jeszcze w zapasie 300 kcal, ale chyba nie mam potrzeby już jeść. To pewnie przez te masywne ilości białka. Aktualnie mam straszne ciśnienie na jogurty, szczypiorek i pomidory 🍅 Ogólnie smakuje mi dużo rzeczy, które przed ciążą były dla mnie totalnie nieatrakcyjne. Ciekawa sprawa :) 

Byłam też dziś na basenie. Pływałam tylko 25 minut bo złapały mnie skurcze i średnio chciały ustąpić więc odpuściłam.

Między 20 a 30 tygodniem + 6.7 kg na planowane 5 kg. 

W planach do końca maja jest teraz powolne odpuszczanie niektórych obowiązków i przygotowanie się na przyjęcie Buby :) No i zaczynam czuć, że muszę porządkować i sprzątać, wiadomo, syndrom wicia gniazda, a na to też trzeba czasu i energii :) 

Chyba za dużo się dzieje i w tym tygodniu już zabrakło mi energii żeby kontrolować jeszcze jedzenie i wagę. Wydaje mi się, że jadłam za dużo, bo ja teraz chodzę cały czas głodna. Ale czy faktycznie, tego nie zweryfikuję. Jutro będzie dzień ważenia. Jeśli oczywiście nie zapomnę. 

Dalej pracuję, ale już powoli wymiękam. Cały tydzień od lekarza do lekarza. 

Zaczęliśmy remont w domu.

Dosyć sporo spotkań z ludźmi.

Kompletujemy wyprawkę. Każdego dnia po pracy jeździmy do salonów dziecięcych i kupujemy kolejne rzeczy. W weekend zaczęliśmy szkołę rodzenia.

Staram się być aktywna. Ale wychodzi różnie. Dzisiaj wyjątkowo całkiem dobrze bo byłam na basenie i przepłynęłam 24 długości.

Jestem zmęczona. Nie mogę patrzeć na dom, bo na ogarnianie codziennego życia już brakło trochę czasu i po prostu siły. 

No i widzę, że jestem już konkretnym brzuchaczem. Jestem też już zmęczona komentarzami odnośnie mojej zmiany wagi. Tego, że się robię wielka, gruba, wyglądam dostojnie, przybrało mi się, jestem coraz większa i tak dalej. I gdyby nie ludzie to nie miałabym z tym zupełnie problemu. A tu po każdym spotkaniu towarzyskim czuję się parszywie. Bo co ja niby mam z tym zrobić? Wczoraj byliśmy na imieninach i nie jestem pewna czy ja mam jeszcze jakąkolwiek chęć na spotkania z rodziną. 

Wczoraj 2300 kcal (na planowane 2315 na ten trymestr). Dalej jestem mega zmęczona. Wczoraj pojechałam na basen, bo cały dzień się nie ruszałam. Na parkingu zawróciłam do domu. Stwierdziłam, że jestem taka słaba, że chyba przepłynę ze 3 długości i tam zejdę. Zrezygnowałam. Może dziś będzie łatwiej.

Kończę właśnie 30 tydzień. Według kalkulatorów wagi powoli kończy się czas intensywnego tycia i powinnam jeszcze przybrać tylko 2-3 kg. Zobaczymy jak to będzie w rzeczywistości. Przeciętnie między 20 a 30 tygodniem kobiety tyją 5 kg. Ja mam na plusie 6.5 kg. Myślę, że mogło być gorzej i nie ma co narzekać. 

I możliwe, że mam krztusiec. Jutro idę do internisty żeby to zweryfikować.