Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Nie wiem, jak ja to przeżyłam

Że mnie nie musieli reanimować na bieżni, to istny cud boski. Jak wróciłam do domu, buziulka była koloru buraka ćwikłowego. Niezły widok przedstawiałam, nie ma co. Ale nie było tak źle. Wprawdzie zamiast minimum 25 minut wytrwałam tylko 20, a i to połowę szybkim marszem, żeby sobie płuc nie wypluć. Jednakże zaliczyłam, łącznie z rozgrzewką i rozciąganiem. Ha! Jutro się okaże, czy dam radę do końca mego nędznego żywota stanąć na dolne odnóża. Chciałam jeszcze poprasować, ale daruję sobie chyba dzisiaj tę przyjemność.
Tak myślę, co tu zrobić, żeby mi zapał za szybko nie minął. Nie mam pojęcia. Jak znam siebie, za jakiś czas zacznę szukać sobie wymówek i usprawiedliwień. Na razie dietkuję dzielnie, nie podjadam, piję hektolitry wody i herbatek. Od zeszłego poniedziałku mniej o 0,7 kg. Ważenie oficjalne niestety wypada mi znów w piątki. Jakoś w ten dzień waga szczególnie mnie nie lubi. Potem jest weekend i odstępstwa od dietki. W poniedziałek na wadze więcej i do piątku znów trzeba się sprężać, żeby zalecane deczka zgubić. Ech, żyzń...
Pierwszy dzień w szkole zaliczony pozytywnie. Cała trójka poprawkowiczów zdała, jeden nawet wykuł się na 3. Cel wychowawczy osiągnięty! Wywaliłam zeszłoroczne klasówki i sprawdziany. Jak to zebrałam, wyszedł cały wielgaśny worek na śmieci, stos wysokości biurka. Jeżu! Jak ja to dałam radę sprawdzić?! Pracoholik jestem, czy co?
W ogóle dzielnie budzik nastawiłam na 6. 20 minut sobie jeszcze sobie dospałam, a potem przerobiłam 1 dzień a6w na brzuszki. Ambitny plan, no nie? Żebym nie przedobrzyła... Nic dziwnego, że teraz podpieram się nosem. Jutro zakwasy jak nic.