Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
mialam pare razy juz cos napisac,

ale obiecalam sobie ( i nie tylko!), ze tym razem  - bedzie cos bardziej optymistycznego. Obiecalam, obiecalam, i coz, napisze, ze: jestem zdrowa, za co Bogu niech beda dzieki! Dzieci- rowniez - podziekowanie - jak powyzej. Maz - daj Boze, zeby byl zdrowy, na razie tylko tyle napisze...A, ze po "drodze" dowiedzialam sie o pru innych nieprzyjemnych przypadkach zyciowych - to przemilcze,  bo wpadne znowu w ton smutku....Chociaz, ja wlasciwie to mialam intencje, by nawet - przez najsmutniejsze przypadki, ktore opisuje, pojawily sie moje prawdziwe odczucia, ktore - nie maja na celu zasmucac, ale - podkreslic moja radosc z faktu, ze zyje, jestem zdrowa, pracuje, i moge tutaj cos jeszcze napisac! Sam optymizm! W pracy,"rzucili" mnie na 13-ste pietro, co w praktyce oznacza staly kontakt z ciezkimi przypadkami chorobowymi. I co ja na to? Coraz bardziej odczuwam swoje szczescie, ktorego z pewnoscia nie docenialabym, gdybym nie miala tego stalego porownania z bolesna rzeczywistoscia! I w tym momencie - skoncze, bo padam na twarz, ale to tez jest powod do radosci, bo zmeczenie z przepracowania - jest w porzadku... No, i taki moj wywod na optymistyczne zapatrywanie sie na zycie. Szkoda, ze nie umiem pisac o troche radosniejszych aspektach zycia, ale ja naprawde zauwazam szczescie, ktore gosci w moim zyciu!