Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
żeby dbać o siebie i chudnąć trzeba mieć czas dla
siebie

Tydzień pod znakiem choroby. Chore dziecko to dla mnie duże obciążenie. Zamiast do jednego dziecka, w nocy musiałam wstawać do dwójki. Na zmianę albo karmiłam jednego piersią, albo drugiemu podawałam syropki, mierzyłam temperaturę, pocieszałam, przynosiłam pić. Ledwo przyłożyłam głowę do poduszki już któryś mnie wołał. W dzień nie miałam jak nadrobić snu. Chodziłam więc zmęczona strasznie.

Do tego pod koniec tygodnia sama źle się poczułam. Ciągły kontakt z kaszlącym przedszkolakiem sprawił, że sama zaczęłam kaszleć, zrobiło mi się zimno, bolała mnie głowa i gardło  Najchętniej zawinęłabym się w kołdrę i przespała 24 godziny. Ale nic z tego, bo są dzieci. Więc brałam jakieś objawowe leki i starałam się przetrwać. Wiele razy w ciągu dnia miałam ochotę krzyczeć: Jezus Maria nie ogarniam! jak to robi Maria Peszek w swojej piosence...

Z jedzeniem źle. Albo niewiele, albo za dużo. Jeden dzień prawie postny, na drugi dzień "odrabiałam straty" z nawiązką. Nie chodziłam do sklepu po zakupy, wykorzystywałam to, co mam w domu i gotowałam cokolwiek. Przez to jadłam monotonnie i bez przemyślenia. Zresztą starałam się gotować pod dziecko, nie dla siebie.

Do tego wczoraj zadzwoniłam do dawno niewidzianej koleżanki i dowiedziałam się, że awansowałą w pracy na kierownicze stanowisko. To mnie jakoś zdołowało. Nie to, że akurat jej zazdroszczę, bo ona sobie na to w pełni zasłużyła (wiem, bo kiedyś pracowałyśmy razem), ale ta informacja dotknęła jakiejś czułej struny u mnie. Tak właśnie się dzieje, jak się jest w domu i wychowuje dzieci. Inni robią kariery, awansują, zarabiają więcej, a ja w tym czasie wstawiam kolejne pranie i myślę o tym, co zrobię na obiad, żeby moje dziecko zjadło z chęcią.

W związku z tym wszystkim złapałam dołek psychiczny Ze zmęczenia, z choroby, której nie mogłam przechorować, z tego, że nie ogarniam domu, że nie mam jakoś siły do niczego W akcie jakiejś autodestrukcji i totalnego zniechęcenia jadłam paluszki (śmieciowe żarcie!!!) oglądając wojnę polsko-ruską w tv.

Waga wzrosła - jakżeby inaczej! To naturalna konsekwencja nieudanego tygodnia.
Błędów popełniłam wiele:
- nieregularne posiłki
- uszczuplone racje na przemian z przesadnymi porcjami
- deprywacja snu!!!!!!!!!!!
- brak ćwiczeń z powodu choroby
- monotonne jedzenie
- pocieszanie się jedzeniem

Czyli upadek. Czuję się niczym Justyna Kowalczyk, co się wczoraj potknęła o własny kijek, upadła i przyjechała na metę ostatnia.