Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Mam dość...duszę się...

Duszę się i to we własnym domu. Mam 25 lat. Zamiast tetnić życiem siedze w czterech ścianach bez pracy i sprzątam. I tak co dzień...nie ma gdzie uciec. Zawsze byly zakazy, tego nie wolno, a sciągnij niżej tą spódnice bo za krótka, usta za bardzo wymalowane, a czemu te włosy znów prostujesz...a czemu nie idziesz do kościoła, a czemu tak a czemu siak..Gdy studiowałam mogłam uciec, do ludzi, ubierać co chce, były zabawy, znajomi, nauka,  było życie. A teraz to mi się chce płakać. Mam tylko swojego kochanego. Ale co tam, przecież i tak nie możemy razem nigdzie uciec ,,na chwile". Bo przecież to grzech. Pochodzę z bardzo konserwatywnej rodziny i już mnie to męczy, dusi od środka. Muszę się wygadać bo zwariuję. Ostatnio chodzę rozdrażniona, mam w nocy koszmary i źle sypiam. Mam nadzieję, że znajdę niedługo pracę. Kiedyś byłam zgrabna, przebojowa, uśmiechnięta. Teraz czuje,  że ,,puchne", że siedze w dresie nieumalowana i niepotrzebna....