Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
No tak, niby w społeczności ale wciąż samotnie..

Dziewczyny,ja wiem,że pisze nieregularnie,że nikt mnie tu nie zna ale dodajcie otuchy!

Nie dość,że problemy z wagą,to jeszcze całe życie mi sie ostatnio sypie.Dramat.Wczoraj złapałam takiego doła,że nawet sobie nie wyobrażacie.Gdyby nie mój syn, nie wiem,czy miałabym siłe walczyć o cokolwiek.Wiem,brzmi niedojrzale, zwłaszcza w ustach 30-latki ale uwierzcie mi,że rok,czy dwa z problemami wszelkiego rodzaju mozna wytrzymac ale 5 lat, to już niczym wiecznosc.A ja z kazdym dniem słabne i czuje ,że zaczynam się poddawać.

Brak efektów w ćwiczeniach ale wciąż wierze,że coś sie zmieni.Niech tylko babskie dni miną a wierzcie mi,że wracam do gry.Czasem myśle,że na tyle ciosów jakie przyjełam od życia jestem zajebiscie mocna.Przegrywam tylko sama z soba,ze swoimi slabosciami.Ale reszta nie zobaczy po mnie,czy mnie cos boli,chyba,ze naprawde ze mna zle.Wiem,ze musze dac rady.Ale jestem sama.Nikogo do otuchy,nikogo kto zrozumie.Nikogo bliskiego.Moj maz jest daleko i dlugo sie nie zobaczymy ale i tak nie moglabym na niego liczyc.Smutne,co? No niestety on nie rozumie dlaczego nie moge schudnac,ciagle mi przypomina,ze przytylam i pyta kiedy bede wygladac jak kiedys.Ehhh..Musialam tez niestety wyprowadzic sie w inne miejsce, no i brak znajomych obok.Ehhh..O reszcie nawet nie chce mowic,bo szkoda sobie przypominac o wszystkich utrapieniach. Licze na was,naprawde.Potrzebuje kilku słów dla otuchy,kilku słow zachety i zrozumienia sytuacji. 

Jezeli ktoras z was ma rowniez ciezki czas,zapraszam do mnie.Wspierajmy sie. Buziaki,uciekam spac,Jutro zabieram malego czlowieka na pobranie krwi i juz czuje bol serca na samą myśl :( Pa!