Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
O operacjach plastycznych / melduję zaliczony
trening!

Hej kochane!

Dziś podczas treningu, jeździłam na rowerku stacjonarnym, oglądałam program o operacjach plastycznych. Była tam dziewczyna marząca o operacji powiększenia piersi. Podczas oglądania zaczęłam się zastanawiać: co ja bym zrobiła? Czy chciałabym się zoperować? W pierwszym odruchu pomyślałam, że zawsze chciałam zmienić dysproporcję gruszki i mieć większy biust. Nie jakiś duży, większy. Teraz mam 70B/C. Ale chciałabym mieć D. No i tak sobie rozmyślałam jadąc na tym rowerku i bach! Reklamy. No to oczywiście pilot w łapę i szukam innego programu. Przełączyłam dwa kanały dalej, a tam kobieta z zespołem proteusza. Byłam w szoku, ta choroba genetyczna jest bardzo rzadka, ale powoduje rozrostem tkanki skórnej i zaburzeniem rozwoju kości. Kobieta ta ledwo chodziła, ponieważ rozrost dotyczył stóp, a właściwie całych nóg. Poczułam szok i zażenowanie. Zażenowanie sobą. Jak ja mogę narzekać i myśleć, co bym sama poprawiła? Skoro obok mnie żyją ludzie, którzy zmagają się z ciężkimi chorobami na co dzień? Trochę otrzeźwiło mnie to. Oczywiście to nie jest tak, że już bym się od razu na stół położyła. Ale jednak wyszła ze mnie lekka próżność. Chociaż z drugiej strony rozumiem kobiety, które poddają się różnym operacjom plastycznym. Rozumiem, bo wiem co to znaczy mieć kompleksy i nie możność akceptacji swojego ciała. Sama to przerabiałam. Wiele lat uczyłam się tego, że moje ciało jest takie, a nie inne i muszę pokochać siebie. Nadal nie zaakceptowałam się w 100%, ale jestem na dobrej drodze i zrobiłam w tym kierunku ogromny postęp!  Doszłam jednak do wniosku, że po prostu należy wyważać pewne sprawy i nie poddawać się chwilowym fanaberiom. Kochajmy się takie jakie jesteśmy ;)

Jaka była konkluzja tego programu? A no taka, że dziewczyna w końcu powiększyła piersi. I co? I nie była szczęśliwa. Wręcz przeciwnie! Była zła, bo piersi okazały się być za duże, operacja bolesna, a rekonwalescencja długa. Co mnie jeszcze uderzyło w jej postawie, to to, że przed operacją powiedziała, że wierzy, że powiększenie biustu rozwiąże jej wszystkie problemy. Od samoakceptacji przez znalezienie faceta, aż po otrzymanie dobrej pracy. Nic takiego nie nastąpiło. To naiwne, że myślimy, że osiągnięcie idealnego ciała chociażby przez operacje jak za dotknięciem magicznej różdżki usunie z naszego życia wszystkie problemy. A to przecież wszystko jest w naszej głowie. Oczywiście, każdy chce mieć idealne ciało. Ale jest mnóstwo dziewczyn, które doszły do celu, a nadal nie potrafią pokochać siebie. Bo do tego trzeba zmiany myślenia, na pozytywne :)  Wydaje mi się po prostu, że myślenie o operacji, która nie jest do końca potrzebna, jako leku na całe zło jest błędem. Nie gwarantuje nam tego, że pokochamy nową siebie. Przecież nawet w kwestii osiągnięcia chociażby idealnej sylwetki, wszystko zależy od nas! Odpowiednia motywacja i silna wola zdziała cuda!  Nie potrzebne nam skalpele :D Chyba, że Chodakowska komuś pomaga :D

Tak, więc chciałam Was zachęcić kochane do walki o piękny wygląd, ale własnymi siłami. Olać operacje plastyczne! :) No i do pozytywnego myślenia o sobie :) Poza tym taki sukces wypracowany samemu smakuje 100% lepiej :) No i przede wszystkim doceniajmy to co mamy, w końcu wszystkie jesteśmy piękne! Ba, najpiękniejsze :)

No to tak krótko tylko o tym, musiałam to z siebie wyrzucić ;)

A co do dziś to cały dzień mi upłynął w uczeniu się do licencjatu, więc na wieczór postanowiłam zadbać też o moje ciało, nie tylko o umysł :D

A to ja po treningu :D

Buziaki kochane! Trzymajcie się moje piękne! :)