Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Przytyłam, a wyjścia są dwa.

CZEŚĆ

W domu ciasto,
W pracy jak nie ciasto to ciastka i słodkie bułeczki,
Wchodząc do chłopaka częstują tortem,
a odwiedzając koleżankę czekoladą. 

Ile razy jeszcze będę musiała mówić: nie, dziękuję. Ile, ile, ileeeeeeeeeee??
Czasami mam wrażenie, że ludziom trudniej jest zrozumieć, że nie chcę, niż mi oprzeć się pokusie i nie poczęstować. Tak więc do znudzenia mówię tekst mój stały i nie jem słodyczy oprócz nielicznych wyjątków, a i tak jest mnie więcej, więcej i więcej.
Przytyłam :( Nie wiem ile, nie wiem czemu. Niezbadane są ścieżki rozkładu tłuszczu na mym ciele. 

Więc akcja- reakcja. Coś z tym zrobić muszę. Opcje są dwie: 

1) Schudnąć.
2) Zaakceptować wyższą wagę, zaznaczam nie nadwagę. 

I tu się zaczyna problem, ponieważ jakbym miała chudnąć to nie wiem z czego ucinać kalorie i z czego rezygnować skoro słodyczy nie jem, fast foodów też nie jem, alkohol jedynie okazyjnie piję. Jem zdrowo. Z reguły 4 posiłki dziennie plus przekąska, która wpada nie zawsze. WIĘC? Czemu waga wzrasta, chyba tylko komórki tłuszczowe wiedzą. Dodam jeszcze, że 4km codziennie do pracy w dwie strony robię. To ruch zawsze jakiś jest. 

Więc się powtórzę: 

Co z wyjściem drugim? W sumie kuszące. Nic nie muszę zmieniać, z niczego rezygnować, kalorii ucinać, ruchu dodawać. Będę sobie żyła tak jak żyję teraz. Idealne! Tylko ukryjcie lustra. I niepostrzeżenie niech ktoś wymieni moje ulubione spodnie na rozmiar większe! I usuńcie jeansy ze sklepów! Bo ja się po prostu źle czuję w malejących spodniach, które kiedyś ze mnie spadały i źle się czuję gdy mnie spodnie obciskają i gdy przechodzę obok lustra, widząc się w tych spodniach. Więc jak to zaakceptować? Człowiek się starzeje, to i grubieje. Można sobie tłumaczyć. 

I po raz trzeci zapytam: 

Tyle pytań do mojego tłuszczyku, a on milczy :(
I tylko żołądek właśnie woła o kolację. Zostawiam więc ten dzisiejszy dylemat, nie podejmując jeszcze decyzji. 

A może Wy macie jakieś pomysły? :)

PA! :*