Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Dieta cud - głodówka

Cześć dziewczyny.

Nie ogarniam ostatnio swojego czasu i nie zaglądam tu wcale. Ale do tej pory wszystko szło ładnie, choć było i podjadanie i więcej alkoholu i mniej ćwiczeń. Ale ogólnie bilans wagowy na minusie.

Od poniedziałku jestem na fantastycznej diecie - głodówce. Tylko nie krzyczcie na mnie. Już tłumaczę. Głodówka jest wymuszona stanem mojego zdrowia. Od około miesiąca łapał mnie ból gardła 2-3 dni i przechodziło na jakieś 5-7 dni. I od nowa. Jednak od poniedziałku moje gardło nie istnieje. W pewnym momencie miałam nawet problem z oddychaniem. Nie jestem w stanie przełknąć nawet własnej śliny. I tak od poranka w poniedziałek, gdy zjadłam aż 3 łyżki manny (reszty nie dałam rady) do dzisiejszego wieczora zjadłam tylko 1 kromkę angielki z masłem. I to wszystko. Piję herbatę, mleko, zaczęłam też pić rozcieńczone soki (zawsze to namiastka jakiś witamin). Co dziwne, w ogóle nie czuję głodu. Może dlatego, że bardziej czuję ból? Przez ten czas schudłam już 6 kg - rewelacja w innych okolicznościach.

I tak mnie naszła refleksja. Jak można katować swój organizm głodówką z własnego wyboru? Jak można tak go ograniczać?

Nie mam sił na nic. Głupie zejście po schodach sprawia, że jestem wypompowana. Dlatego tak trudno mi zrozumieć te dziewczyny, które same okaleczają siebie poprzez stosowanie długotrwałych głodówek...

Uwierzcie mi, takiego bólu nie życzę nawet najgorszemu wrogowi...

Pozdrawiam

Gruba Emi