Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Wyczekiwanie na 7 z przodu, rozmowa kwalifikacyjna
i plany na weekend. ���

Bardzo wyczekuję zera po ósemce na drugim miejscu na wadze. Było kilka takich wagowych liczb, na których długo się zatrzymywałam: 96 kg, 86 kg i tak jak teraz 81,3. A to pójdzie do góry, a to znowu spadnie. Trzeba przeczekać, cierpliwość popłaca.  Mam ambicje na 7 z przodu na koniec miesiąca i myślę, że to w zasięgu ręki. Nowa liczba z przodu jest jak wejście w inny wymiar. Niby dzieli mnie od niej bardzo niewiele, szczególnie w stosunku do świadomości posiadania tej mniejszej o jeden, pierwszej cyfry. Bardzo cieszyłam się z zejścia do wagi dwucyfrowej, to chyba zrozumiałe. Tak samo z ósemki z przodu - chyba jeszcze bardziej. Nawet nie chcę wyobrażać sobie tańca radości po ważeniu, które pokaże 79,9 kg! :D

Dzisiaj spotkałam w pracy panią, z którą siedziałam na komisji w referendum.. nie wiem, kiedy ono było. Chyba we wrześniu jakoś.. Tak na początku. Powiedziała, że ledwo mnie poznała, tak schudłam. A przecież już wtedy czułam się bardzo dobrze, byłam już po zrzuceniu wielu kilogramów.  Najwazniejsze, że efekty są nadal widoczne. Bardzo jej podziękowałam, bo takie słowa są motywujące. I tak czasem mysle, że przez wszystkie miłe słowa, które usłyszałam w ciągu odchudzania, jest mi o wiele łatwiej i ta motywacja nawet jeśli na chwilkę chociaż trochę spadnie, to tylko po to, żeby zaraz znów się wzmocnić.

Wczoraj byłam w poradni psychologicznej w szkole specjalnej. Tam własnie ma się odbywać staż, ktory jest mi zaproponowany. To opcja B., jesli nie udałoby mi się wygrać naboru na stanowisko, które mnie interesuje. Okazało się, że przede mną rozmowa kwalifikacyjna, nie byłam na to przygotowana! Ale weszłam spokojna. Wydaje mi się, że zrobiłam dobre wrażenie. Panie były zdziwione, że po moich studiach chcę iść na staż tam. Pani dyrektor stwierdziła, że domyśla się, że papierkowa robota w sekretariacie nie spełni moich ambicji. Zaskoczyło mnie to i sama sobie powiedziałam: widzisz? Przez tyle lat myślałaś, że jestes do niczego, a ludzie odbierają Cię zupełnie inaczej! Mają do mnie dzwonić w tym tygodniu, żeby powiedzieć, czy się dostałam. Wiem natomiast z doświadczenia, że w przypadku stażu to raczej formalność. Szczególnie, że chyba potraktowały mnie poważnie, a co więcej mam już doświadczenie w obsłudze kancelaryjnej. Oczywiście wolałabym wygrać nabór, ale cieszę się, że mam plan B. i nie zostanę bez pracy, a co za tym idzie bez pieniędzy. No i wiem, że po stażu w poradni byloby stałe zatrudnienie. Mimo wszystko wyjście awaryjne nie jest wyjściem złym. Głupio jest mi tylko, że załatwiam coś na boku.. Ani tutaj, gdzie obecnie pracuję, nie powiedziałam, że przyjdę później do pracy, bo muszę załatwić od rana staż, ani na rozmowie nie powiedziałam, że jesli dostanę pracę, na której mi zależy, to będę musiała zrezygnować ze stażu. Pani z PUP natomiast powiedziała, że mam się nie przejmować niczym, bo to normalne, że chcę mieć zabezpieczenie. No i się nie przejmuję. :D

W sobotę spotykam się z moimi przyjaciółkami - najpierw robimy małą domówkę u jednej z nich, a później idziemy do klubu. Nie mogę się doczekać, nie pamiętam, kiedy byłam na jakiejś większej imprezie. W klubie to już w ogóle.. Ostatni raz w kwietniu 2014 roku i nie poszłam tam chętnie, bo wazyłam 115 kg i bardzo źle czułam się w swoim ciele. Teraz się nie wstydzę, chcę się rozerwać, potańczyć. I spędzić z nimi czas, bo co jak co, ale przyjaciółki mam fantastyczne. Tego mi brakowało ostatnio, żeby gdzieś wyjść, żeby coś się zadziało. Cały czas praca, wieczory w domu, a zjazdy w weekendy. W końcu nadarza się okazja, żeby załozyć sukienkę, ładnie się umalować, zrobic włosy i rozluźnić. :D