Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Stan poddepresyjny.

Zazwyczaj dodaję post gdy jestem smutna, rozżalona itp - tak jest i teraz.

Wiedziałam doskonale, że będzie depresyjnie gdy okaże się, że wszyscy najbliżsi znajdą swoje drugie połówki,a ja nadal będę tym samotnym żaglem. I tak jest. Może nie boli mnie to, no bo bez przesady, ale gdzieś tam głęboko drapie. Wszyscy uśmiechnięci, szczęśliwi, spędzają wieczory z najważniejszymi, a ja leżę w łóżku, oglądam seriale, nawet nie czytam,ewentualnie się uczę, no i przejmuję. Wiem, że mogę na nich wszystkich liczyć, dziękuję im za to. Jak ta ostatnia nieudana jakaś. Już nie wiem co rodzinie mówić, innym też, wiecznie sama. I w zasadzie nie jest mi najgorzej, bo przecież nikogo nie zmuszę do niczego, nawet nie mam kogo. Ta samotność jest przede wszystkim niekomfortowa. Jakieś wesela, rocznice,a ja zawsze sama,bo nawet kolegów nie mam takich bliższych, niby nie problem, ba, nawet  z głowy, ale ten pierwszy taniec zawsze spędzam w toalecie albo szukam sobie innego zajęcia, bo PIERWSZY TANIEC W SAMOTNOŚCI NA PARKIECIE może wyjść średnio. Już nie wspomnę o dźwiganiu zakupów, walizek, zmienianiu kół samochodu itp. kiedyś pewnie zgubię od tego macicę. 

Co roku hasło :w tym roku kogoś sobie znajdę. 

Nie. 

Od tego roku już się nie łudzę. Albo znajdę, lub też nie. 

Żadnych haseł.