Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Nie mam w sobie współczucia...

Tallulah, ty go po prostu nie kochasz. To czuć z każdego słowa, jakie piszesz na temat swojego syna. Nie trzeba mieć dzieci, żeby to wyczuć. Smutne to, być może bierze się z baby bluesa - ale na chwilę obecną nie kochasz swojego dziecka.

świetny pomysł :D

Przepraszam, ale gdzie ona napisała, że swojego dziecka nie kocha? Co jest z wami nie tak? Kobieta nie ma od pół roku pracy, nikogo, kto mógłby jej pomóc przy dziecku, a te wydaje się być dosyć wymagające, nie ma żadnego życia towarzyskiego, oprócz krewniaczki męża, która zachowuje się jak kompletna idiotka. Do tego od pół roku próbuje wrócić do przyzwoitej figury, nie dosypia i po prostu czuje się beznadziejnie w nowej roli. Co jest w tym złego? Nie powinna tak pisać? Na litość boską, niech sobie pisze, jeśli jej to dobrze robi. Niech wylewa tutaj swoje żale, ale przy dziecku zachowuje się jak na dorosłą kobietę i przyzwoitą matkę przystało. Ja w ogóle mam dosyć męską naturę, typ zadaniowca, żadna ze mnie Matka Polka, czy ciepła kluseczka, która najchętniej zaszyłaby się w domu w pieluszkach i zupkach, doglądając śpiącego aniołka, kiedy prasuję kaftanki i pajacyki. Do życia potrzebuję kariery i lubię piąć się w górę. Przekraczać swoje limity. Rozwijać się. Dziecko wychowałam najlepiej jak umiałam, mimo, że zaaferowaną mamuśką nigdy nie byłam. Nie gugałam, ale czytałam na głos książki. Nie chodziłam na coffee dates z innymi mamuśkami, ale młodą uczyłam matmy. Swoje przechodziłam, jako młoda matka, niewiele się to różniło od Twoich doświadczeń, ale ostatecznie córka jest szczęśliwa i ja również.

Aksiuszka, wystarczy poczytać jej wpisy z forum odnośnie dziecka i macierzyństwa... ja kilka razy się natknęłam, i nie jest to normalne.

Aksiuszka...a uważasz, że kocha?przeciez twierdzi, że sobie zycie przez nie zniszczyla?moim zdaniem jeszcze od życia w ,, tylek "nie dostała i dlatego tak się zachowuje.Nie wie co to problemy...dlatego je wymysla.....az strach pomyslec co będzie jak dziecko zacznie chodzic i będzie wymagało jeszcze więcej uwagi.To co piszesz pod spodem ze nie ma pracy, figury itd..to jest powod do az takiego współczucia?naprawde uważasz ze az tak się poświeca? zachodząc w ciaże chyba miała tego swiadomosc

Już Ci kilka razy pisałam, że dla własnego dobra musisz bardziej skupić się na dziecku nie na sobie, bo inaczej zwariujesz. Ja też nie matka polka, chociaż takie bardzo szanuję. Ale ja po trzech miesiącach poszłam do pracy zostawiając dziecię w dobrych rękach babci i męża. Ku ogólnemu zadowoleniu. Jeśli nie możesz zrobić tego, co ja, to staraj się odnaleźć w tym, co robisz.

dziecko to nie zwierz,ze sie "cackasz" a potem znudzisz,oddasz komus czy do schroniska.Zreszta nawet zwierza nie mozna tak traktowac,bo to istota ktora zyje i ma odczucia podobne do nas. Echh... szkoda slow.

Bo macierzyństwo jest fajne? Bo się kocha swoje dziecko i chce się mieć drugie? Każdy jest inny, nie sądź ludzi po swoim spaczonym umyśle.

To że się tak wtrącę. Nie wiedziałam Tallulah że mam trzykrotnie większe fiubździu niż mogłam przypuszczać, bo mając jedno zdecydowałam się na drugie i jeszcze przez kilka lat planowałam trzecie. I co grosza urodziłam to trzecie. Nigdy do głowy mi nie przyszło, żeby w tym kontekście to rozpatrywać. Ale muszę być nieźle walnięta. Normalnie powalona jestem, ale zdecydowałam się na te nieprzespane noce, cycki na wierzchu, demolkę figury i tym podobne, w zamian dostając tylko kocham cię mamo i te małe rączki i te małe stópki, uśmiechy i buziaki. Słuchałam i słucham mądrości trzy, cztero, pięcio latków i każdorazowo się zadziwiam jak pracuje taka mała główka, że takie cud wymyśla. Niejednokrotnie padałam i padam na pysk i doskonale wiem co to jest padanie na pysk, i wybacz ale czytanie lamentów dorosłej osoby o kilku nieprzespanych nocach przy ząbkowaniu jednego jedynego dziecka, nawet niech będą dwa tygodnie, trochę mnie przerasta. No ale ja walnięta jestem i mam te- fiubździu ...:-)

To skoro nie jest dla ciebie to oddaj dziecko, niech się mąż zajmuje, dziadkowie. Jakby ci choć trochę zależało na KIMKOLWIEK oprócz siebie samej to byś poszła do psychologa.

ja też tęsknię za beztroskimi wakacjami w ciepłych krajach, za imprezami - a imprezowaliśmy bardzo dużo, i za przespanymi nocami. ale teraz, mająć dziecko zyskałam Jego piękny uśmiech i to, że patrzę jak z dnia na dzień się rozwija!

ja mam większy brzuch i delikatne rozstępy. plus blizna po cc. też wyglądam inaczej niż przed ciążą. z mężem w sumie się nic nie zmieniło. może nie mamy czasu jak dawniej, żeby położyć się i gadać całymi nocami, albo co innego :p albo taki błogi wieczór z winem przy filmie. jest ciężko. niestety :)

nie rozumiem takiego myślenia. owszem. fajnie jest nie mieć tak dużych obowiązków, fajnie jest lecieć na wakacje, fajnie iść na imprezę - wiem, bo teraz też za tym tęsknię. znam kilka małżeństw bez dzieci - może i im wygodnie - ale do czasu. takie życie nie ma sensu i widzę co się z nimi dzieje. ale każdy robi jak chce!

Wiolla, a ja nie rozumiem, jak można być tak ograniczonym i pleść takie farmazony. Życie bez dziecka nie ma sensu? Wyobraź sobie, że nie każdy ucieka od obowiązków, ani nie jest wygodnickim typem imprezowicza, a i tak tych dzieci mieć nie chce. Wszystko zależy od indywidualnej definicji szczęścia. Nie wpieraj komuś, że nie wie co mówi, albo, że jego życie jest nic nie warte, bo je sobie ułożył w inny sposób od Ciebie.

kawonanit zgadzam się w 100 % :D my planujemy dzieci ale jeszcze chwila, jeszcze nie teraz a nic mnie tak nie wkurza jak znajomi z dziećmi którzy uważają, ze to najwyższe możliwe szczęście mieć dziecko i tak jakby nam współczują i nie potrafią pojąć dlaczego jeszcze nie mam parcia na macierzyństwo...i podobnie jak wiolla89 ocenia - ja tez czuje się tak negatywnie oceniana przez znajomych dla których moje życie zapewne nie ma w ich mniemaniu sensu...