Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Staram się zrozumieć, ale nie potrafię.

Jestem gruba. Nie ma się co oszukiwać. Nie puszysta, nie "dobrze i grubokoścista", nie "z powiększoną powierzchnią erotyczną", nie "kochanego ciała nigdy dosyć". NIE. Jestem gruba i to nie jest ani fajne, ani dobre, ani zdrowe, ani estetyczne. I dlatego nie rozumiem dorabiania ideologii do nadwagi i otyłości. Nie rozumiem zadowolenia ze swojego tłuszczyku, pełnej akceptacji bez działania. Tak - można się lubić, tak, można się akceptować, tak, można być duszą towarzystwa. Ale na tym poprzestać? NIE!

Mówi się, że grubasy (otyli puszyści, okrąglejsi jak kto woli) są z natury weselsi i pogodni. Co za mit, co za bzdura. Ja myślę, że takimi siebie kreują, żeby jakoś przetrwać. Nadrabiają miną, żartem, a w samotności wyją w poduszkę. Człowiek jest pogodny bo jest pogodny z natury. Nadwaga pogodności nie dodaje. 

Czy ja lubię siebie? TAK, lubię moje JA, ale nie lubię mojego ciała. Nie jestem z tym pogodzona i mimo wielu porażek na przestrzeni lat nie zamieniam nadwagi w atut. To jest niezdrowe - zawał serca, miażdżyca, nadciśnienie, cukrzyca, bóle kręgosłupa, stawów, zadyszka... Tego chce grubas? Nie wierzę.

Z racji wieloletniej nadwagi, sporej nadwagi, interesuję się psychologią otyłości. Może nie fachowo, nie czytam książek psychologicznych, nie studiuję, nie teoretyzuję. Śledzę historie ludzi bardzo otyłych, którzy są uwięzieni w swoich domach, nie wstają, albo ledwo robią kilka kroków. Albo tych, którzy są na dobrej drodze do tego, żeby tak się załatwić. Nie oceniam. Nie znam człowieka, nie wiem co go skłoniło, dlaczego taki jest. Ale nie pojmuję, jak można doprowadzić do takiego kalectwa. Jak można nie zorientować się w porę, że za chwilę nie będzie można samemu się umyć, podetrzeć i uczesać. No i kto jest winien? Oni sami? Tak. Ale dochodzą do tego ci, co ich karmią w chwili, kiedy oni sami nie są w stanie przygotować sobie samemu posiłku. I dalej żrą. Bo mają podstawione pod nos. A jak nie mają tego co chcą i tyle, ile chcą, to się drą. Więc dostają, dla świętego spokoju. 

Nie oceniam przyczyn, są słabsi, są silniejsi. Jeden zaczyna pić, inny popada w depresję, ktoś inny zajada smutki. Jedzenie potrafi być nałogiem. Ale nic z tym nie zrobić? Może dlatego nie rozumiem, bo nie znam uczucia wejścia w nałóg. Paliłam kilka lat, ale nigdy nie nałogowo. Jak nie miałam ulubionego papierosa, to nie zapaliłam. Nie paliłam w domu, idąc po ulicy. Do piwa, w towarzystwie, w przerwie w pracy na pogaduchach. Mam słabość do białego wina i szampana, ale nie znam uczucia, kiedy ciągnie do alkoholu tak, żeby napić się byle co i byle gdzie. Kiedy mam ochotę na "bąbelki" i orientuję się, że w domu ich nie ma, często moje lenistwo wygrywa z chęcią napicia się tych kilku lampek i po prostu zostaję w domu.

Jakiś czas temu skrytykowano mnie na wiadomym portalu "twarzoksiążkowym", kiedy ośmieliłam się wyrazić sprzeciw wobec otyłej tancerki na rurze. Taniec na rurze to dla mnie estetyczne widowisko, gracja i piękno, tudzież technika, wysiłek, stalowe mięśnie. No i była technika, mięśnie, siła i nic poza tym, bo gracji ani za grosz. To było po prostu niesmaczne i nie wyglądało ładnie. Nie mnie krytykować tę osobę. Nie krytykowałam jej tuszy, ale sam występ kiedy to ze skąpego stroju wylewa się 100 kg albo i więcej fałdek. No ja mówię NIE! Przykro mi. 

Oceńcie sami. No chyba, że ja jestem okrutna i należy mi się wiadro pomyj na głowę. 

Zdarza się też, że i technika nie ma do tego wszystkiego:

I jeszcze raz podkreślę - nie wyśmiewam się z tuszy, sama jestem gruba. Ale nie jestem w stanie zrozumieć robienia z tego atutu, czegoś godnego podziwiania. "Patrzcie - jestem gruba i dobrze mi z tym!" Ja jestem gruba i jest mi z tym fatalnie. Kropka.