Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Znowu dół

Taaaa, doły, doliny, górki, wyżyny. Sinusoidalnie z tendencją dołującą. Nie chudnę... Ale też nie tyję. W zasadzie stagnacja związana z okropną kondycją psychiczną. To samopoczucie odbiera siły witalne i nie robię nic. To znaczy nie ćwiczę. Nie obżeram się, nie jem praktycznie słodyczy (bo nie jestem słodkożercą). Nigdy nie miałam skłonności do zajadania stresu czy negatywnych emocji. Problem polega raczej na zachwianiu metabolizmu zrywami ćwiczenia na maxa i odpuszczania. Dlatego zawsze gubiłam kilogramy szybko i dopadał mnie efekt jojo.

Wszystkie problemy zdrowotne i rozwojowe mojego dziecka pochłaniają energię jak wampir. Są takie okresy, że wszystko się kumuluje. Dziecko, finanse, brak pracy (świadomy, bo zajmuję się dzieckiem, poza tym po 9 latach jestem już poza obiegiem praktycznie), ogólne poczucie własnej nieprzydatności. Beznadziejność i spoglądanie na siebie z niechęcią. Nic nie umiem, w niczym nie jestem dobra, nie mam fachu w ręku, nie mam przepracowanych lat (jedyną pociechą jest to, że opieka nad dzieckiem wlicza mi się do wysługi lat oczywiście od minimalnej krajowej, może 500 zł emerytury będzie). 

Marnie... Mąż obrywa rykoszetem, ale dzielnie znosi moje frustracje. W życiu udało mi się wzbogacić ten świat w super dziewczynę (mimo wszystko) i znaleźć odwagę, żeby zmienić swoje życie i związać się z najlepszym facetem. Sukcesy zewnętrzne. Wewnątrz mnie ciągła porażka...