Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
a w sercu ciągle żal

Od kilku dni czuję jakbym 100 kg miała położone na piersiach, żal i smutek tak bardzo mnie przygniata......żal za utraconymi szansami ??? 

Co jakiś czas nachodzi mnie żal do siebie do rodziców i do życia, mam żal ,że nigdy ani miesiąca nie było mi dane żyć spokojnie  i nie martwić się ,że na kilka dni przed wypłatą po prostu wegetuję, staram się aby mój syn prawidłowo się odżywiał i żeby się nie wyróżniał między rówieśnikami i co jakiś czas kupuję mu coś firmowego,przeważnie to są buty, chociaż on nie wymaga tego ,ale dzieci są okrutne a szczególnie młodzież i zaraz zauważą odmienność w ubiorze , wiosną kupiłam mu takie zwykłe półtrampki ,cieszył się z nich ale jak przyszedł ze szkoły to powiedział,że więcej ich do szkoły nie założy bo śmiali się z niego,że ma buty za 30 zł  po swoim ojcu, a przecież niczym szczególnym się nie różniły, ale syn mi powiedział,że chodzi o podeszwę , jakieś paski na podeszwie i znaczek, okazało się ,że wszyscy noszą w klasie conversy tylko on jeden nie, niestety takie trampki kosztują około 250 zł. kupiłam mu na wyprzedaży buty reeboka za 130 zł i też jest zadowolony i nie czepiają się go . To przykre, bo niestety nie każdy ma tyle kasy na firmówki, dobrze ,że ostatni rok w tej szkole ale boję się też następnej szkoły , bo syn jest wrażliwym chłopakiem a jeszcze teraz w okresie dojrzewania , nie chciałabym aby miał poczucie mniejszej wartości , dużo z nim rozmawiam i świetnie się rozumiemy ale czuję ,że jak jest w szkole to nie jest mu łatwo, ja też w szkole byłam zawsze na uboczu bo pochodziłam z wielodzietnej rodziny i niestety nie miałam nic co mogłoby się podobać moim koleżankom a do tego mieliśmy tak małe mieszkanie ( w swoim domu) że nie mogłam zapraszać koleżanek bo nie było gdzie, nasze mieszkanie miało 27 metrów na 9 osób, a lokatorzy w naszym domu mieli większe mieszkania np 40 metrów na 2 osoby , takie to były czasy , teraz jest inaczej i wreszcie dom należy do moich rodziców ,teraz mają 128 metrów, bo nie ma żadnego lokatora, wszyscy dostali mieszkanie i wyprowadzili się kiedy ja miałam 20 lat, a dom był w opłakanym stanie ,więc wszyscy musieliśmy przez lata oddawać wszystkie zarobione pieniądze na generalny remont, i tak ta bieda ciągnie się za mną od wielu ,wielu lat, zawsze myślałam,że kiedyś się z niej wyrwę ,ale niestety jest coraz gorzej, może za mało pracuję , ale w systemie 3 zmianowym ( oficjalnie) trudno znalezć dodatkową pracę , a po za tym nigdy nie wiem czy będę w pracy 10 czy 12 godzin, czasami wypłacają nam nadgodziny a czasami dostajemy wolne, ale nie wtedy gdy potrzebujemy ale wtedy gdy pasuje pracodawcy.

Ponarzekałam sobie i wcale nie jest mi lżej, kiedy jestem sama w domu to popłaczę sobie z nadzieją,że mi ulży ale nic takiego niestety się nie dzieje, ten żal nie chce odejść więc muszę go jakoś przetrawić. Najgorsze to jest to ,że nie potrafię się otworzyć i do końca powiedzieć co mnie zżera od środka, nie mam przed kim powiedzieć,co mnie tak bardzo boli bo.......boję się osądu i krytyki, całe życie mnie krytykowano i osądzano, cały czas .........och szkoda pisać