Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
W ciemności dostrzec światełko.

Dawno nie pisałam, bo jak czytam te moje wpisy, to myślę: ja pitole, jak ta dziewczyna się nad sobą użala! I często chcę zmienić ten obraz dla samej siebie, napisać dla odmiany coś miłego, coś pozytywnego, zabawnego, coś co sprawi, że zmienię ten obraz w mojej głowie. No i kurde, nie mam co napisać. Ale nie chodzi tutaj tylko o Vitalię i o Was. Nie gadam z nikim. Z przyjaciółkami, znajomymi. Po prostu nie chcę kolejny raz pisać o tym jak jest u mnie źle, nie chcę się z nikim spotykać, bo nie wiem o czym miałabym rozmawiać. Coraz więcej problemów, coraz więcej złych myśli. W mojej rodzinie mamy ogromny problem. Jest to typ problemu, o którym ogląda się filmy i o którym człowiek myśli: co za straszna sytuacja, dobrze że to tylko film i takie rzeczy nie dzieją się naprawdę! A one jednak dzieją się naprawdę, dotyczą Ciebie i Twoich najbliższych, a Ty siedzisz i tylko się przyglądasz, bo sam nie jesteś w stanie w to uwierzyć. Na filmach jest o tyle lepiej, że tam zawsze znajdzie się ktoś, kto wie jak pomóc i wspólnymi siłami dochodzi do happy endu. A tu dupa.

Nawiązując do tytułu mojego wpisu... Tym światełkiem będzie moja nowa szkoła. Ze studiów musiałam zrezygnować, sytuacje opisałam w poprzednim wpisie. Od stycznia idę do szkoły dwuletniej, będę higienistką stomatologiczną. :) Po dwóch latach nauki będę miała dyplom, jest to praca dość trudna i bardzo odpowiedzialna, ale przez pół roku robiłam to z przyjemnością i wiem, że robiłam to dobrze, że umiem się w tym odnaleźć i że ta praca daje mi satysfakcję. Kiedy myślę o sobie jako o higienistce stomatologicznej, to widzę siebie na tym stanowisku jako uśmiechniętą i kompetentą osobą. Czuję się wtedy jak ktoś ważny i ktoś potrzebny. Czy to są dobre odczucia? Czy nie wpadam w jakiś dziwny narcyzm? Często zastanawiam się skąd u mnie takie myśli? Nigdy tak o sobie nie myślałam, stąd moje zdziwienie, że coś takiego wychodzi samo z siebie. I naprawdę dziwnie się z tym czuję.

A teraz napiszę może o czymś na temat, bo przecież Vitalia to portal o odchudzaniu, a nie o pitoleniu głupot. :P No to odchudzanie to mi nie idzie. Ale...! Zdiagnozowano u mnie insulinooporność, dostałam lek Siofor 500, mam to brać 3 razy dziennie. Nie zawsze mi się udaje, ale się staram. Moja waga wskazywała już 74,9 kg, byłam załamana... Leki biorę już drugi miesiąc i waga wynosi mniej niż na pasku, bo 72,1 kg! A nie robię zupełnie nic! Znaczy... Jem dość mało i rzadko, bo więcej nie jestem w stanie w siebie wcisnąć. Rano 2-3 kanapki z białym serkiem i to wystarcza mi nawet na 6 godzin. Często jem póżniej obiado-kolację, jakieś mięso z ziemniakami i surówkę i to wszystko. Tak wygląda mój dzień. Ale nie zawsze. Wczoraj zjadłam 3 posiłki. Pić też mi się nie chce. Mam teraz jakiś szał na owoce. Jabłka, mandarynki, granaty, pomarańcze. I to przeważnie wieczorem i to późnym wieczorem. Podobno nie wolno jeść owoców na noc, ale co ja mam zrobić jak właśnie wtedy mam na nie ochotę? :D I tak sobie myślę, że już chyba lepiej, że zjem te 3 mandarynki niż jakbym miała zjeść czekoladę czy batonika. 

Najważniejsze zostawiłam na koniec. Słodycze. Słuchajcie! Nie wiem czy to zasługa leków, czy czegoś innego, ale W OGÓLE nie mam ochoty na słodycze! No normalnie nie wiem co się dzieje! :D Bardzo mnie to cieszy, ale też zastanawia. :P Myślę, że to jednak zasługa leków, bo odkąd zaczęłam je brać tak nie mam ochoty na słodkości. :) Także trochę tego światełka udało mi się tutaj przemycić. Skupię się na tych moich światełkach, choć w tej chwili jest to naprawdę bardzo trudne, bo cierpienia przez które przechodzi moja rodzina są naprawdę niewyobrażalne... Ale jestem młoda, muszę cieszyć się życiem i znaleźć w tym życiu jakiś cel. Czym jest życie bez celu? Mam nadzieję, że kolejny wpis będzie przyjemniejszy. Pozdrawiam.