Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
poniedziałek i smutne wnioski

Ostatnio zdałam sobe sprawę, że jestem okropnie łakoma. Gdy mam zupę, która lubię z trudem wytrzymuję do kolejnego posiłku. Najchetniej bym zjadała wszystko na raz. Kontrolę zachowuje z trudem, bo nie lubie sie z soba zmagać. Nie lubię odmawiać sobie przyjemności zwłaszcza tych łatwo dostepnych. To nie jest głod, bo go nie czuję. To psychczna ochota, nienasycenie. Nie znoszę tego uczucia. Krzysiek już nic nie kupuje z tych rzeczy, które lubię. Dlatego chudnę. Do psychologa sie nie wybieram. Inaczej muszę sobie z tym poradzić.

Z dieta chyba przerwa do lipca już niedługo, bo mało chudnę. Mało zrzuciłam, ale trudno. Teraz będę na zupach chyba jeszcze z tydzień tylko, a później zacznę dodawać kalorii i niektóre posiłki zamienię na pokarmy stałe. Diety nie mam dość, ale waga nie spada juz szybko i waha się. Ja cierpliwa nie jestem i nie mam zamiaru tego znosić. Myślałam, że choc 83 kg będzie...Ech...:( Czyżbym miała w tym roku siódemki jeszcze nie zobaczyć? No cóż... Trzeba sie będzie z tym pogodzić albo i nie, bo kusi mnie dukan albo posty na płatkach owsianych...:( Jeśli już to raczej na krótko... Dwa kilo zrzucę i przejdę na normalna dietę. Może organizm potrzebuje szoku? Bardzo mało tym razem spadło i jak na razie jestem okropnie rozczarowana. Chyba jednak mój organizm wredny jest, a tak go niedawno chwaliłam...

Sebastian wstał i jedzie. Tym razem będzie u mnie tylko tydzień. Trochę krótko i pewnie zleci szalenie szybko, ale trudno. Musi przecież pracować i kolega-właściciel warsztatu na niego czeka. Z trudem sie wyrwał, bo roboty ma bardzo dużo. Następny raz przyjedzie pewnie na święta. W tym roku chcę by wpadał co połtora miesiąca na kilka dni. Pracy czeka na niego bardzo dużo. Jest niezastąpiony, bo kto by mi te drobne rzeczy typu szyflady, pólki, chlebaka robił? Kto by ciął itd. Krzysiek nie chce i nie potrafi.

A na koniec grafika. Powstała jakiś czas temu...