Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Nowy Rok, nowe lęki?

21 stycznia, godz. 21:22

Dzieci w końcu zasnęły, Starsza jak zwykle bez problemu, Młodsza musiała odtańczyć swoje jak co wieczór. Wymieniłam kilka zdań z mężem na Messengerze, dopowiedziałam to co wcześniej było niemożliwe do powiedzenia bo dziewczyny dawały popalić swoimi krzykami i kłótniami o wszystko co tylko było możliwe. Liczyłam może na więcej, ale dziś totalnie się nie kleiło. Mając wrażenie, że mówię do siebie stwierdziłam, że niech sobie włączy ulubiony serial, a ja coś znajdę w TV by zresetować głowę. W końcu chwyciłam za laptopa i oto jestem...

Jestem po raz drugi. Za pierwszym razem tu byłam wyłącznie w ramach odchudzania. Liczyły się dla mnie tylko cyferki, statystyki, postępy. Pisałam gdy był spadek wagi i wplatałam w podsumowania zdjęcia i relacje z wycieczek pieszych i rowerowych. Raczej mało uczuć i emocji. Suche fakty, więc gdy urodziłam drugą córkę i doba zrobiła się za krótka to całkowicie przestałam korzystać z vitalii. W końcu usunęłam konto.

Teraz szukam odskoczni. Miejsca w którym będę mogła wylać wszystkie swoje żale. Ponarzekać, wygadać się, może poryczeć do monitora... Szukam kawałka swojej "podłogi", pisanej na własnych zasadach. Czegoś w rodzaju auto psychoterapii. Chociaż odchudzania też nie ominę bo jest to jakby nieodłączna część mojego życia. Gdzieś kiedyś założyłam sobie wymarzoną wagę i staram się do niej dążyć. Nie jest to dla mnie cel sam w sobie, więc nie denerwuję się gdy waga nie spada. Nadrzędne stało się dobre samopoczucie i sprawność, a to daje mi regularna aktywność fizyczna i lepsze odżywianie. Jednak żeby coś robić trzeba mieć jakiś cel, coś co będzie motywowało do działania. Stąd u mnie to określenie mety (wagi finalnej). Nie mam pojęcia jak to będzie gdy kiedyś tam dotrę.

Gdy chwyciłam za mojego laptopa, czułam się strasznie przygnębiona... Nadal tak się czuję. Przyszedł ten długo wyczekiwany 2021 rok, który z założenia ma być tym lepszym. W końcu w poprzednim doświadczyliśmy rzeczy, które wydawałyby się jeszcze niedawno niemożliwymi. Słysząc już któryś raz z rzędu, by rzeczywiście był lepszy, najpierw odebrałam sms'a od przyjaciółki "B. mój tata zmarł o 22...". Smutna wiadomość, jej tata zmagał się z rakiem. Walczył od roku, ale dziad był złośliwy i leczenie nie dawało efektów. Niby każdy się liczył z tym, że wkrótce odejdzie, ale co innego się liczyć, a co innego doświadczyć. Znaliśmy się ponad 15 lat i traktowaliśmy się jak rodzina. Gdy wróciłam z pogrzebu Ojca przyjaciółki, w domu czekała już kolejna "bomba". Dzwonili, że Ciocia Ania trafiła do szpitala. Stwierdzili Covid i nie dają jej większych szans. Po 4 dniach walki, zmarła. Pojechałam 600 km na pogrzeb. Pochowaliśmy prochy i wczoraj wróciłam do domu. Początek roku, a już dwa pogrzeby za mną... 

Totalnie rozbita, układam te klocki codzienności. Odkąd mój mąż zaczął wyjeżdżać do pracy za granicę w trakcie pandemii, średnio sobie radzę z rozłąką. Dobija mnie ta niepewność... Nie wiem kiedy go zobaczę, nie wiem co powiedzieć starszej córce na pytanie: kiedy tata wróci? Śledzę nowe informacje na temat obostrzeń i tylko rośnie we mnie frustracja. Czekam na kolejne święta, może długi weekend... Czuję jak życie przelatuje mi przez palce, stęskniona za normalnością jak cała reszta świata. 

To tylko zły dzień, nie złe życie... 

B.