Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
środa

Myślę o terapii DDD. Chodzi mi o odreagowanie reacji z mamą, bo nie traktuję jej za dobrze. Sama mnie źle traktowala czasem. Nie okazywała mi serca, krytykowała mnie, szantażowała, nie zauważaa moich potrzeb, nie liczya sie z moimi uczuciami, stosowała przemoc nie tylko psychiczną. Byly i są wyzwiska, kaprysy. Powinnam jej to wybaczyć i mieć do niej wiecej cierpiwości. Moze serca, a nie mam. Drażni mnie, a ja mam wyrzuty sumienia. Jest juz starsza i ma prawo być trudna w obejściu, uparta, nawet niestabilna emocjonalnie. Ona się już na lepsze nie zmieni i to ja powinnam być teraz mądrzejsza i bardziej o nią zadbać. Dobro darowane innym wraca, niekoniecznie od tej osoby, której sie go daje. Poza tym chcę sie skupić na tym co w każdej osobie dobre, na sercu, a nie na tym co złe. Taką drogę uważam za słuszną.

Sporo mamie zawdzięczam mimo wszystko. Nauczyła mnie miłości do zwierząt i natury, wsi. Nauczyla mnie kochać dom i książki... Zaszczepiła zainteresowanie ezoteryką, medycyna naturalną. Dzięki niej jestem wyzwolona jeśli chodzi o sprawy damsko-męskie. Po niej odziedziczylam szacunek do przodków i tradycji tej związanej z rodziną.

Pojawiło mi się marzenie. Na razie nikomu nie mówię o tym. Nie wiem czy coś z tego wyjdzie. Marzę o tarasie za domem. Takim zadaszonym z kanapą i stołem. Całe lato bym tam siedziała. Problem w tym, ze na razie nie mogę dołączyć pokoju Adriana, bo w nim czasem bywa. Taras by był przy tym właśnie pokoju. Rozwiązanie by było gdyby mama dała Adrianowi mieszkanie po babci. Niestety nie chce dać... Miejsce na taras jest ideane. Strona zachodnia, miejsce zaciszne. Sporo zieleni - sosna, świerk, jabłoń, forsycja. Obok jest niejsce na wędzarkę. Drzwi z domu już są. Taras by nie był duży. To i koszt niewielki. Nie myślę o podwyższeniu. Raczej chodzi mi o placyk betonowy i zadaszenie, bo chcę też siedzieć w czasie deszczu no i słońca nie lubię.