Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Noworoczne wiry

No i wuj bombki strzelił, odezwałam się do chłopa. Nic się nie zmieniło, nic się nie zmienia, ciągle to ja wychodzę z inicjatywą, on biedny niby już miał coś robić, ale czekał na sygnał. Bycie bezdzietną starą panną po 30 jest przewalone, ile to presji, ile upokorzeń żeby tylko zaspokoić podstawowe potrzeby. Szkoda pisać w ogóle.

Kolejny raz towarzyszy mi refleksja, że niepotrzebnie piłam. Na sylwestrze było śmiesznie, ale od dwóch dni mam obniżony nastrój. Brakuje mi energii, jestem jakaś przyćmiona. Pojawiło mi się lekkie ssanie na słodycze. Myślałam czy by może na początku roku nie wejść na zero kaloryczne, ale ani nie znam tego zera, ani kalkulatorom nie ufam. Mam wrażenie, że nawet 100 gramów na plusie mogłoby w tym momencie uruchomić kaskadę marazmu. A odpuszczenie sobie ważenia, choćby na 2 tygodnie, napawa mnie lękiem, że stracę kontrolę. Nasila się wewnętrzny głos, że trzeba cisnąć, że właśnie jestem u progu przełomu, w końcu ostatni raz tak niską (dla mnie) masę ciała miałam w 2016 roku. Jednocześnie zaczynam już odczuwać lekkie znużenie tematem, chciałabym swobodnie podejść do lodówki, wyjąć to na co akurat mam ochotę i bez liczenia po prostu to zjeść. Ale to minie, muszę to przeczekać. W czekaniu jestem świetna.