Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Potrzebuje kopa....lekki dół;(

Doła mam i ja ostatnio, co kończy sie ciągłym objadaniem. W domu dobrze byłoby gdybyście wspólnie pogadali, powiedz im co czujesz, niech wiedzą a co z tą wiedzą zrobią to już zależy od nich. Mam nadzieję, że będzie dobrze :*

U mnie w domu wspaniale też nie jest. Trzeba jakoś nauczyć się z tym żyć, a na pewno mieć świadomość, że to nie nasza wina. My nie jesteśmy niczemu winne, a na pewno nie gorsze od nikogo!! Każdy ma te gorsze dni, ale po nich zawsze kiedyś przychodzą te lepsze! Trzymaj się mocno!

kochana jesteś sama...ja tez niesttey jeszcze widzę święta przez pryzmat jedzenia i kalorii i coraz częściej tracę nadzieje że to się zmieni;(

eh,eh......na pewno nie jest Ci latwo-ja tez ostatnio jestem klebkiem nerwow,rowniez przez brak porzadnej pracy(niby pracuje,ale co to za praca na kuchni na 1/ etatu za najnizsza krajowa-zal),świeta W OGOLE nie beda dla mnie istniec-w tym roku spedze je sama....To niewyobrazalne jakie masz relacje z mama....ale pomysl: rodzicow nie zmienisz,nie masz takiej mocy,ale masz mmoc kierowania swoimi reakcjami, albo pozwolisz im siebie zdusic albo odwaznie przyjmiesz do wiadomosci jacy sa,nawet jesli ich slowa sa przykre....i skupisz sie na tym co wazne, dajace radosc. Wiem,ze latwo mi pisac,ale uwierz,ze nie mam i nie mialam w zyciu kolorowo- na zamartwianie sie,przewidywanie,bezmyslnosc stracilam LATA(wiele nastoletnich...).Jednym slowem-kochana,główka do gory,to ta za dlugo trwajaca zima juz totalnie miesza w glowach i zaraza kiepskim humorem i nerwem,grrr! Pomysl,ze niedługo wiosnna,wlacz zajebista muzyke i miej w dupie wszystkich naookolo, pogadaj sama z soba,usmiechnij sie do lustra albo poplacz albo idz na dlugi spacer,bedzie lepiej :**

Też mam niewesolo w domu, niestety ;( Liczę, że uda mi się dostać na studia w innym mieście i będę mieć spokój. Tuuuulę ;***

ehhh wiem coś o takiej sytuacji w domu...niestety ja też tak mam...rodzice już mnie tak dołują jak jestem w domu że wolę siedzieć u siebie w Opolu i wracam do domu raz na miesiąc najczęściej...żeby nie było..ale wystarczy 2 dni w domu i mam wrażenie że zaraz wyląduję u psychiatryka...jak będziesz potrzebować wsparcia...nie kopa a wsparcia :P to pisz...chętnie poczytam, może dam radę jakoś rozweselić :) wiem że to nie łatwe ale spróbuj wziąć dwa głębsze wdechy i zajmij się sobą...ale tak dosłownie :)

Nie ma co się użalać ! Musisz wziąć sie w garść, zacząć myśleć pozytywnie bo sama Siebie nakręcasz na złe myślenie .Pomyśl, że innym ludziom jest równiez ciężko a czasami mają duzo trudniej niz Ty a mimo wszystko się nie poddają i nie użalaja się nad Soba. Bardzo mi przykro, że Twoja własna matka kierowała takie słowa do Ciebie.. na pewno takich rzeczy się nie zapomina ale zacznij robic coś dla Siebie a sama bedziesz z Siebie zadowolona i nie bedziesz mogła Sobie niczego zarzucić :) Trzymam mocno kciuki

Hej, podoba mi się Twój pamiętnik, jeśli jesteś zainteresowana wzajemnym wspieraniem się to przyjmij zaproszenie :) piszę wzajemnym gdyż szukam tylko aktywnych znajomych i sama też się staram być :) mamy pewne wspólne punkty... nazwijmy to nietypową syt w domu.. i pewną awersją do świąt.. dla mnie święta= stres zwiazany z przygotowaniami= stres zwiazany ze spotkaniami= z komentowaniem mojego wygladu

to ja się zgłaszam ;D mogę CI go dać :D