Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
... paradoksy...

czytając Twój wpis to tak jakbym czytala o sobie samej. Taka sama byłam... Anetko Ty masz normalne dziecko!!! Potrzeba Mu tylko więcej uwagi poświęcić a myślę, że czas pokarze jaki Danielek jest naprawdę... ściskam mocno!

http://www.charaktery.eu/wiesci-psychologiczne/5109/Inne-podej%C5%9Bcie-do-autystyk%C3%B3w/

Witaj Mamy cos wspólnego tzn. ja tez nie lubie imprez itd. przez co zawsze czułam się gorsza, taka nie "cool" , ale nie o tym chciałam napisać. Przez to , że mam problemy natury "psychologicznej" dużo czytam na ten temat, m.in "Charaktery " takie czasopismo ,w ostatnim nr Luty 2012 jest krótki tekst o autyzmie, na str.12, dotyczy tego, ze osoby te mają inne mozliwości, co nie znaczy , że są gorsze, polecam ci do przeczytania, jesli masz mozliwość. Życze Ci wytrwałości. pozdrawiam

witaj, tak czytam ten wpis i jakbym czytała o sobie, poważnie, jestem bardzo podobna, nie lobię imprez, wolę w domciu, nigdy nie lubiłam szumu itp... cóż mogę Ci powiedzieć, wiem, że łatwo radzić, pocieszać ... jesteś silna, macie wsparcie, z naszej strony na pewno, dziecko autystyczne nie znaczy gorsze, zobaczysz, że będziesz jeszcze szczęśliwą Mamą, zobacz jaki to skarb, życzę tego z całego serca

kochana moja nie bycie typowym statystycznym nie jest niczym złym, nie szukaj w sobie powodów choroby Danielka, kochana musisz to zaakceptować a najgorsze to obwinianie siebie. Moim znajomym urodziła sie córcia z zespołem Downa, najgorszą z możliwych wersji, rok temu dowiedzieli się że ich strasza(8letnia!) córcia ma raka, walczą.... nikt się do tego nie przyczunia, po prostu życie nas doświadcza a to co obecnie dzieje się z Tobą to strach i obawa że nie podołasz. Dasz radę, dacie tylko musicie się wszystkiego nauczyć :) Pamietasz jak na początku oboje odnosiłysmy wrażenie że nasze dzieci nas nie lubią jesteśmy dla nich tylko matkami karmiącymi. Kochana mi jesteś bardzo bliska, bo dużo w pewny momencie z tobą przeżyłam, teraz trzymam kciuki. Pamietaj że każdy dzień z Danielkiem i każdy dzień terapi zbliża Was do siebie a Ciebie do niego i poznania jego świata, Dacie radę Kochana :)

Bedziesz jeszcze szczesliwa mama Danielka..tylko musi minac troszke czasu...zobaczysz wasze zycie bedzie inne , co nie znaczy gorsze Wierze , ze wiele nowych sytuacji , ktore teraz beda sie wydarzac pozwoli Ci spojrzec na to inaczej Pisz , a my bedziemy czytac i radzic Wszystkie przejdziemy to razem z Wami Monika

wiesz, ja też miewam takie stany kiedy analizuje swoje 30letnie życie wzdłuż i wszerz, próbując dociec albo znaleźć jakies logiczne wytłumaczenie czegoś. To nie ma sensu...skup sie na tym co tu i teraz. A z Danielkiem na pewno bedzie lepiej, przyjmij to za pewnik. Może poszukaj kontaktu, jakis forów (nie wiem jak to sie odmienia)dla rodziców dzieci autystycznych,.. na pewno tam odnajdziesz dużo wsparcia , zrozumienia. Na vitalii oczywiście też:-) pozdrawiam ciepło

Kochana ja wierze, że po burzy przychodzi słońce i tak będzie u Ciebie i rzeczywistość stanie się lepsza. Pamiętaj masz wspaniałego synka pod słońcem a ty jesteś w tej chwili dla niego najważnieszą osoba na Świecie i kochaną mamą:)

ciężko ci -słychać, wiesz ja nie umiem pomóc ale pomyślałam, ze muszą być grupy wsparcia dla rodziców dzieci autystycznych- poszukaj, Myślę, że warto.

ja też Ci życzę Kochana dużo wiary w to, że rzeczywistość stanie się lepsza a Ty po mału ją zaakceptujesz i zrozumiesz. Pamiętaj masz wspaniałego synka a Ty dla niego jesteś najwspanialszą mamą :)))))

Kochana, Jestes wyjatkowa i wyjatkowa masz rodzine! Tylko pozazdroscic innosci i prawdziwosci.

dużo siły i wiary.

Trzymam kciuki,by terapia przyniosła dobre skutki i abyś Ty się pozbierała:)

ja tez mysle ze to nie koniec a zmiana, choc trudna bo nie wszyscy sa w stanie ja pojac. Bardzo trzymam za ciebie kciuki i mam nadzieje ze sobie poradzicie najlepiej jak mozna.

Jak napisała Vitalijka poniżej - Twój świat się zmienia, ale nie kończy;-)

będzie dobrze zobaczysz

ps. a tymczasem pisz o tym jak najwięcej, wyżalaj się nam, powinno ci być łatwiej pisać niż mówić, możesz przecież zamknąć pamietnik tylko dla siebie (mi taka autoterapia bardzo pomogła)

rozumiem co to znaczy żyć z chorobą najbliższej osoby, wiem ile masz w sobie buntu i poczucia krzywdy, to się zmieni... z czasem będzie ci lżej, nie powiem, że lekko i te uczucia znikną, będzie po prostu lżej, musisz zaakceptować rzeczywistość, bo nie masz innego wyjścia

czytam i po prostu nie wiem co Ci napisać. Twój świat się nie kończy tylko się zmienia i Ty dobrze o tym wiesz. Dobrze że jestes taka jaka jesteś. Łatwiej go zrozumiesz.... powodzenia.

zycze duzo wytrwalosci :0)