Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Użalanie...

Staram się być osobą twardą a przynajmniej radzącą sobie z problemami ale ostatni jest kicha na każdym kroku... Dietę przestrzegam dopiero dwa dni bo wcześniej jakoś nie szło... mieściłam się w ciuchy nr 40 i było ok dopiero jak wzięłam miarę to o mało nie dostałam zawału... wszędzie po 5 cm więcej czyli waga nie kłamie 1cm to 1 kg... niech to szlag... Mam doła, okropnego doła... tak chyba jeszcze nie było a agresor załączony na okrągło ... sama już czuję że jestem toksyczna. Ale czara goryczy przelała się wczoraj...Mój mąż i moja córunia stwierdzili jednogłośnie że się ostatnio nie uśmiecham... i niestety chyba maja rację...ale z czego tu się śmiać. Wstaje o piątej, zaglądam do mamy( sprawdzam co potrzebuje) bo na szóstą do pracy, wolny weekend mam co drugi... czyli pracuję ciurkiem 12 dni. O 7.30 pomykam do domu ( tak ugadałam z szefem) żeby młodą wyprawić do szkoły. Po 8 wracam do pracy. Wracam z zakupami do domu ok 15, robię obiad, sprzątam, piorę, odrabiam z młoda lekcje, ogarniam mamę i Jej mieszkanie, szykuję leki itd. Robi się wieczór ok 21.30 i... padam na ryj. Dosłownie. Moja mama ma raka przerzuty do kości, doszło do patologicznego złamania ręki...niestety prawej a co za tym idzie z mojej strony mam dziecko muszę ją ubrać uczesać, umyć... nigdy w życiu nie przeszło by mi przez głowę że będę kąpać własną mamę. Do tej pory ta ja zawsze szykowałam posiłki do męża i córki... ok lubię to robić ale jak młoda wczoraj na pytanie czy jest godna powiedziała że "nie" a jak usiadłam po całym dniu jadłam pomidora to patrzyła na mnie z miną zbitego pasa. To zapytała po raz kolejny czy jest głodna i oczywiście dwie minuty później była, zaczęłam jej robić kanapkę a ona mi mówi że zjadłaby ale nie kanapkę... więc pytam co? Ona nie wie. Byłam w kuchni więc zapytałam męża czy coś chce...w sumie tak ale On nie wie co mam wymyślić... Mruczałam pod nosem niezadowolona bo może zrobię i znowu będzie coś nie tak. Usłyszałam że jak to taki problem z szykowaniem jedzenia to mam nie robić... Warknęłam tylko że nie problem robić jedzenie tylko trzeba precyzyjnie określać swoje potrzeby jak pytam a nie wtedy jak na chwilę siadam. Druga rzecz to znowu nawala mi kręgosłup stwierdziłam że chyba trzeba wymienić materac w łóżku... co usłyszałam... a może trzeba schudnąć. Mam dość, Nie mam czasu dla siebie, na gazety będę szczekać a książka co to jest? Nie chodzi mi o współczucie ale zrozumienie że moja wytrzymałość psychiczna i fizyczna też ma swoje granice. Właśnie taki tryb życia spowodował że przytyłam... znowu... kiedy mam gotować dla siebie? Czasem jestem taka zmęczona że wieczorem słabo mi się robi... Dość narzekania trzeba to jakoś zmienić. Ale jestem dumna dwa dni już nic nie dojadłam... Buziaki dziewczyny, może tym razem się uda