Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Nowotwór to jeszcze nie wyrok... prawda?

Kochani..
Nawet nie wiem co i jak mam napisać..
Z dietą jest ok. Z ćwiczeniami trochę gorzej..
A ostatnie dni były koszmarne..
Za długo było spokojnie i stabilnie.. W sumie powinno mi się to wydać podejrzane..
Od roku ganiamy po lekarzach, szpitalach, przychodniach z moja babcią, Aż w końcu po roku  usłyszeliśmy diagnozę: nowotwór żołądka.
Płacz, strach, zagubienie.. co dalej?..

Pamiętacie jak opisywałam sytuacje z moim byłym?
Jakieś dwa wpisy temu?
Zadzwonił do mnie jakieś 5-10  minut po tym jak się dowiedziałam o nowotworze babci. Nie spojrzałam nawet kto dzwoni, odruchowo odebrałam telefon. A że głos mi drżał to P. od razu spytał co się dzieje. Na początku nie chciałam nic mówić, nie chciałam z nim rozmawiać i żałowałam, że odebrałam telefon.
On drążył temat, pytał czy może jakoś pomóc a ja w pewnym momencie nie wytrzymałam, zaczęłam płakać i powiedziałam, że może pomóc jeśli zna jakiegoś dobrego onkologa. Chwila milczenia i niepewne pytanie kto potrzebuje i co się dzieje.
Powiedziałam mu o diagnozie, o tym, że to ja muszę porozmawiać z babcią, o tym że to ja muszę wszystko załatwić i nie wiem od czego zacząć, że w szpitalu nie ma miejsca i są chore terminy, a tu trzeba działać szybko.
P: Ok! Zadzwonię do Ciebie za 5 min! Tylko koniecznie odbierz!
Trochę mnie to zirytowało, a późniejsza rozmowa wyglądała tak:
P: Dobra, słuchaj. Mój wujek pracuje w szpitalu na onkologii tam jest bardzo dobry profesor specjalista, jego przyjaciel. W najbliższych dniach zgłosisz się tu i tu podasz nazwisko swoje i powiesz że babcia jest pacjentką mojego wujka i tego profesora (nie będę tutaj rzucała nazwiskami), pokażesz skierowanie, a oni już znajdą miejsce. Jeśli będą jakieś problemy dzwonisz od razu do mnie. Jasne?
Ja: ...e?
P: Nie martw się, już wszystko załatwione, gadałem z wujkiem. Zrobią wszystkie dokładne badania i na pewno zajmą się jak należy..
Ja: Wiesz... nie wiem co mam powiedzieć..
P: Nic nie musisz mówić, tylko działaj szybko i obiecaj, że jak będą jakieś kłopoty to dasz znać, dobrze?
Ja: Aha.. Dlaczego to robisz? Przecież potraktowałam Cie okropnie i posłałam do diabła.
P: Przestań. I tak wiem, że nie możesz beze mnie żyć (śmiech).
Ja: Bezczelny jak zawsze.
P: Za to mnie wciąż kochasz.
Ja: KochaŁAM. Co chcesz w zamian?
P: Aż takie masz o mnie złe zdanie? Chcę Cie zobaczyć uśmiechniętą jak tulisz w ramionach swoją zdrową babcie. Nie robię tego żebyś czuła się wobec mnie dłużna. Wiesz, że dla Ciebie zrobię wszystko..
Ja: Dziękuję Ci.
P: Głowa do góry, piękna! Babcia wyzdrowieje. Nowotwór to jeszcze nie wyrok i w tym stadium powinien być do opanowania, a tam są naprawdę świetni specjaliści i zrobią co w ich mocy. Dopilnuje tego.
Ja: Dziękuję..
P: Proszę. Pozdrów narzeczonego..

Rozmawiałam z Babcią.. Nie powiedziałam jej do końca prawdy.. Nie byłam w stanie.Ale dużo udało mi się załatwić - skierowanie, miejsce w dobrym szpitalu już w przyszłym tygodniu, dwa badania dodatkowe... i to dzięki P. Życie potrafi zaskakiwać - Jeszcze kilka dni temu miałam nadzieję, że więcej Go nie spotkam i mówiłam takie rzeczy, że normalny człowiek nie powinien się do mnie nigdy więcej odezwać.. A on się znowu pojawia i daje mi nadzieje na ratunek babci.
Zobaczymy co dalej...