Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Co by się stało, gdybyśmy schudli?

Czy nasze życie zmieni się w czarodziejski sposób? Moje nie, schudnięcie 2 kg to tak naprawdę zabawa na 2 tygodnie, wystarczy konsekwencja. A jednak roi się tu od stojących w miejscu, obojętnie, czy do szczęścia brakuje 2 czy 20 kg. Co nas blokuje? Co mnie blokuje?

Czyżby lęk? Lęk przed schudnięciem. Bo wtedy trzeba zmierzyć się z prawdziwymi problemami, spojrzeć im prosto w oczy. A tak, wszystko się kręci wokół jedzenia, spalania itp.

Kiedy schudnę, to może wreszcie zobaczę, że od 20 lat dreptam w miejscu i nie rozwijam się zawodowo, ani w żadnej innej dziedzinie. Rozmyślam, co zjeść, aby pozwolić sobie na słodkie grzeszki bez bolesnych konsekwencji w postaci przyciasnej garderoby. Ale nie robię nic, by zmienić pracę, tkwię tam od 15 lat i wkurza mnie to, ale boję się zmian. 

Dziś rano nareszcie upragniona cyferka na wadze, o którą walczę od kilku miesięcy. I co? Sama sabotuję swoje schudnięcie. Kto zjada 200g czekolady na raz i po co?  Wepchnęłam w siebie, jak do gęsi tuczonej na wątróbkę, nawet nie smakowała zbyt rewelacyjnie. Teraz mam powód, żeby być na siebie złą. I na powrót będę kombinować, jak tu zbić wagę, i tak w kółko, jakby nie było ciekawszych zajęć.