Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Ja i moja tarczyca - Pierwszy dzień totalnie
nowego życia

Długo mnie tutaj nie było. A raczej długo nie było mnie na tym pamiętniku. Ostatni wpis sierpień 2017! Powroty na Vitalię miałam, ale jakoś bałam się przyjść tutaj i przyznać się - na początku, że waga stoi, że brak motywacji by coś dalej z tym robić. Z perspektywy czasu uważam jednak, że to wcale nie było takie złe - ja po prostu utrzymywałam wagę!

Wraz z początkiem października 2017 r. rozpoczęłam zaocznie studia magisterskie. No i wiadomo - po tak długim czasie rozpoczynam coś nowego - inne miejsce, ludzie. Znowu się zawzięłam, znowu zaczęło mi zależeć, znowu schudłam parę kilo.

A później coś najzwyczajniej w świecie się zesrało. I wstydziłam się przyznać, że waga powraca.

Od wczoraj już wiem, że to niedoczynność tarczycy + Hashimoto. Ale wcześniej nie miałam pojęcia, co się dzieje. Dopiero po odebraniu wyników i wczorajszej wizycie u endokrynologa wszystko układa się w całość. I faktycznie teraz widzę to, co potwierdza wiele osób - problemy z tarczycą często uaktywniają się po przeżyciu sytuacji wywołującej stres. U mnie była to śmierć taty w marcu 2018 r. W tym samym czasie byłam w trakcie zmiany pracy - nie tyle branży, co udało mi się dostać wyżej - właśnie wtedy musiało się to wszystko z tarczycą rozpocząć.

Wagę utrzymywałam gdzieś do sierpnia 2018 r.. Miałam wtedy przez dłuższy czas problemy z zatrzymywaniem wody w organizmie niepołączone zupełnie z nabieraniem wody przed okresem. Wówczas byłam jak bańka, w nic się nie dopinałam, napompowane stopy nie dawały rady w balerinkach. Winę zgoniłam na upały.

Dodatkowo właśnie wtedy zaczęłam jakoś tak łatwo tyć. Powoli, ale regularnie waga szła w górę. Pomyślałam, że to wina zmiany trybu życia - wyrwałam się ze stresującej pracy i poszłam do nowej, gdzie jest fajna atmosfera - widocznie przestałam się stresować i waga wzrasta.Pomyślałam nawet, że to wina nowej piekarni, w której zaczęłam kupować pieczywo - pewnie coś dodają..

W grudniu 2018 r. postanowiłam jednak coś z tym zrobić. Puchnięcie cały czas dokuczało, poszłam do lekarza podejrzewając u siebie problemy z nerkami - z nimi wszystko było OK. Zlecił mi zrobienie m.in. TSH, które również wyszło OK. Usłyszałam, że jestem "zdrowa kobita" i stwierdziłam, że muszę przestać szukać wymówek i po prostu wziąć się za siebie. Ale wierzcie mi lub nie - wzięcie się za siebie nie pomagało. Waga potrafiła wskazać maksymalnie 2 kg mniej, po czym nie chciała ruszyć. Za to wszelkie wyskoki jedzeniowe były natychmiast zauważane przez wagę!

Sytuacja stała się nie do opanowania przeze mnie w tym roku. Bo o ile wcześniej moim największym problemem był fakt, że nie mogę schudnąć, a waga nie chce spadać, to od początku tego roku przestałam panować nad przybieraniem na wadze. Z jednej strony wiedziałam, że coś jest nie tak (w swoim życiu już było i tak, że dużo przytyłam i dużo schudłam, więc wiem jakie zachowania powodują jedno i drugie), a z drugiej strony wydawało mi się, że szukam wymówki, że widocznie jem więcej. Albo może rację mieli ci, którzy twierdzili, że wraz z wiekiem ciężej jest schudnąć?

Pamiętam, kiedy po dwóch tygodniach ścisłej diety z zapisywaniem tego, co zjadłam w Fitatu weszłam na wagę i zobaczyłam kilogram więcej. Poczułam totalną bezsilność. Jednocześnie miałam wrażenie, że oszukuję, że to jest niemożliwe i widocznie naprawdę robię coś źle. W dodatku różne głowy mówiły, że za szybko spodziewam się efektów, że dwa tygodnie to tak niewiele - OK, zgadzam się. Ale przy wadze 100 kg po dwóch tygodniach waga powinna chociaż drgnąć. W DÓŁ!

Duża waga i stany depresyjne (bo z moim humorem było chyba jeszcze gorzej niż z wagą - dawno nie miałam roku, w którym tak mało miałabym problemów, a tak dużo wylałam łez) zaprowadziły mnie na przełomie października i listopada do lekarza - tym razem innego wewnętrznego. Potraktowałam tę wizytę jako ostatnią deskę ratunku. W gabinecie nie siedziałam nawet 5 minut - kiedy mówiłam, że szybko tyję, a naprawdę tak dużo nie jem, słyszałam "Wydaje się pani". Kiedy mówiłam, że mam problem z zatrzymywaniem się wody, słyszałam, że również mi się  wydaje. Lekarz powiedział jedynie, że jedynym rozwiązaniem dla mnie jest to, żebym przestała jeść. I że jeżeli chcę sobie szukać chorób, to żebym poszła do endokrynologa, bo oni się bawią w takie rzeczy.

Popłakałam się w gabinecie i płakałam całą drogę do domu, bo dawno nikt tak mnie nie upokorzył. Poszłam po pomoc, prywatnie, chciałam jedynie skierowania gdziekolwiek, a jedyne, co tam dostałam to poczucie wstydu i całkowitej beznadziei. Stwierdziłam, że może on ma rację - że od dwóch lat oszukuję siebie samą. Mojej mamie jednak zależało, żebym poszła na badania, zrobiła je nawet na własną rękę i nie odpuszczała.

Dzisiaj jest mój pierwszy dzień z hormonami i suplementami - niedoczynność tarczycy + Hashimoto.

Z jednej strony czuję ogromną ulgę - dwa lata poszukiwań przyczyny moich problemów, okropnego nastroju, czarnych myśli, niezrozumiałego dla mnie tycia, zmęczenia tak wielkiego, że przyjeżdżając rano do pracy myślałam wyłącznie o tym, by iść spać.

Z drugiej jestem troszkę przerażona - nie byłam przygotowana na tę myśl, nic nie wiem o niedoczynności i Hashimoto, a w internecie jest ogrom informacji - również tych wykluczających się. Nie wiem, co mam jeść, czego nie jeść, nie wiem nic.

Wiadomo, że kilogramy nie biorą się z niczego - skłamałabym, gdybym powiedziała, że ostatnie dwa lata były ciągłym komponowaniem posiłków z ołówkiem w ręku. Ale z pełną świadomością stwierdzam, że to jak jadłam "normalnie" nie powinno spowodować takich opłakanych skutków.

Zła jestem trochę i na siebie i na lekarzy i na wszystko - bo człowiek schudł, już to miał, cieszył się i nagle bęc! Znowu coś. Ale cóż, to nie jest koniec świata, schudłam tyle razy, schudnę jeszcze raz. Ogarnę to jakoś.

Moja waga dzisiaj to 104,8 kg. Wróciłam z tą wagą do pamiętnika, od którego wszystko się zaczęło. Tu jest tak wiele mojej historii, że szkoda zostawiać go tylko dlatego, że ważę więcej. Wtedy zaczynałam z gównianej sytuacji, więc dzisiaj też zacznę tutaj.