Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
smutek

Taka kolej rzeczy,pociesz,że będziesz mogła coraz nad morze wyskoczyć...bo z tego co wiem..to Koluszki raczej daleko od morza...Moi synowie też już oddzielnie..od niedawna..

mam to samo....tylko,ze moja corka wrocila do pl...pozdrawiam.

Jak powiedziała jedna z vitalijek, dzieci są nam dane na chwilę. Ja się cieszę, że mój jest jeszcze mały tj. 16 latek ale i tak powoli ucieka spod skrzydeł mamy.

Dopadł Cię syndrom pustego gniazda. Świetnym lekarstwem jest zajęcie się sprawami, które kiedyś sprawiały wiele radości i przyjemności. Wiem z doświadczenia, ze teraz boli. bo moja córka mieszka 1000 km od nas więc wiem co piszę Ale to córki wybór i jej życie. Ty musisz ją wspierać.

popieram Dorote,po za tym Gdynia jest pieknym miastem,bedzie sie tam napewno dobrze czula.Ja ciale tesknie za moja Gdynia

Ciesz się, że to tylko Gdynia, a nie np. Australia. Córce na pewno będzie tam dobrze :)

Eiuniu wiem,że początki są trudne. Uwierz mi nie tylko dla ciebie.Kiedy mój syn przeprowadził się do Poznania to dzwonił po kilka razy dziennie,aż było to czasem dla mnie uciążliwe bo w domu zostało jeszcze dwóch budrysów w tym jeden małolat. Czas goi rany i Twoje też zagoi.Na pocieszenie powiem ci,że nie wyjechała za granicę gdzie kontakt wasz byłby dużo bardziej utrudniony. Trzeba Wam obydwóm czasu na dostosowanie się do nowej sytuacji. Pozdrawiam Iza.