Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
rachunek sumienia

Poprawa humoru- brak

Utrata kilogramów- brak

Usmiech- brak

Aby wziąć się za siebie tak na poważnie,licząc iż to podtrzyma moją motywację, a przede wszystkm aby zrozumieć siebie postanowiłam zrobić mały rachunek sumienia.

A więc... Nigdy do szczupłych osób nie należałam. Był pewien okres kiedy naprawdę miałam siebie dość, a gdy rodzice zwracali mi uwagę, ze zaglądam do lodowki- to jadłam "im na złość". Super, nie powiem... Potem oczywiście obiecywałam sobie, że schudnę, planowałam, brałam się w garść, oraniczałam jedzenie do minimum. Na chwilę chudłam, potem wszystko wracało. I tak wiele wiele razy. A potem- uodporniłam się chyba na wszelkie ograniczanie kalorii. Tak jak kiedyś schudnąć 2-3 kg to był pikuś, teraz nie mogę nawet jednego kilograma zrzucić. Sama sobie na to zapracowałam. Potem jakimś cudem zaakceptowałam siebie. Ba! Wręczpokochałam. Było mi dobrze samej z sobą, a widziałam, ze moja radość życia promieniuje i zjednuje mi ludzi. A potem zaczęłam brać tabletki hormonalne. I spuchłam. To nie było tycie- to było puchnięcie. I tak jest do teraz. Humor siadł, gdy ostatnio przegladałam starsze zdjęcia myślałam, ze się załamię. Tak gruba nie byłam nigdy. I już nie mam siły na uśmiech. W czym tkwi problem? Nie mam napadów głodu, ale lubię podjadać-błąd 1. Zawsze byłam mocno zapracowana, nie dosypiałam,jadłam dopiero wieczorami-bład 2. Nie jestem jednak typem leniwca, zawsze chodziłam dużo pieszo, nie stroniłam od aktywności, kondycję mam w miarę ok. Tylko teraz przez tą wagę, a to kręgosłup boli, a to kolana bolą...Więc aaby zniwelować te bóle chodzę sobie na fitness i jest poprawa, ale- waga ani drgnie. Czy aż tak rozregulowałam sobie metabolizm? Czy uda mi się schudnąć? Nie marzę nawet o tym, aby być szczupła. Chcę schudnąć, aby się lepiej czuć, aby było jak dawniej. Przecież to nie są wygórowane żądania. Ale niestety nie ma poprawy. Wiem, ze nudy wypisuje, ale czasem warto tak spisać wszystko, może wtedy pójdzie mi łatwiej...

Pozdrawiam