Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Piąta rano

Piąta dziesięć dokładnie. A ja jem. Jem po raz kolejny od 21. Non stop. Przerwa tylko o 1:30 na odrobinę snu. Potem musiałam wstać. Jestem głodna. Dlaczego? jakim cudem skoro zjadłam aż tyle. Pół kilo twarogu, popcorn, chrupki, kakao, orzechy. Dlaczego nadal czuję głód, a nie mogę poczuć pełności? 

Z anoreksi przeszła w kompulsy. To już trwa od dłuzszego czasu. Obiecuję sobie, ze z tym skończę, że jutro będie normalnie... Czytam wilczogłodną. Stosuję wszystkie zalecenia i co? I nic... znów napad... znów jem. Na maksa i ile wlezie. Nawet nie sprawia mi to przyjemności. Jem dla samego faktu. Nie mogę przestać. 

Ciągłe gazy(po nabiale), ból brzucha i głód... Każdy wieczór to strach. Na nowo boję się być sama.Nie mogę patrzeć na jedzenie a tak bardzo pragnę coś zjeść. Boli ale chcę więcej... Wyszłabym z domu. Nie ważne, ze pada. Ale się boję. Boję się, ze będę jeszcze bardziej głodna i zjem coś po drodze. Bułki, jogurt, wafle ryżowe czy chrupki. Znowu nie panuję nad sobą. Nawet ten wpis jest nieskładniowy. Ciągłe myśli o jedzeniu blokują moje działania. Im więcej jem, tym bardziej napędzam głód. Mogę stwierdzić, że przez miłość do jedzenia BOJĘ SIĘ JEŚĆ