Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Dzień 0.

Dzień 0   

Czuje się jak zwykle, czyli nijako. Ani nigdzie wyjść...Ani.. No właśnie. W zasadzie nie jest to nawet dzień pierwszy, no właśnie ... Już zmieniłam... Znacznie bardziej pasuje dzień 0. Tak więc... Przeglądałam sobie jak zwykle strony w internecie bez celu, jak zwykle... No bo przecież co innego mogłabym robić? Zero życia towarzyskiego.. Ale to nie ważne skoro jestem samotnikiem. Ale pojawia się pytanie.. Czy nie jestem samotnikiem dlatego że jestem gruba? Niby mówię że mi to nie przeszkadza... Ta jasne.. Jak ma się z 30 kg na liczniku za dużo, każdemu to by przeszkadzało.. Ale najgorsze jest to, że tak naprawdę nie kontaktuję się z ludźmi... I z trudnością nawiązuje nowe kontakty. Boję się za każdym razem, że ktoś powie; "Grubasie! Ciebie nikt o nic nie pytał!" Dlatego też kontakty z osobami płci przeciwnej równe są zeru. No to właśnie przeglądałam internet i natrafiłam na zdjęci kobiet przed i po odchudzaniu. Mówię WOW!!. Ja też tak chcę! Ale jak to zrobić, przecież ja nie dam rady.  Nie mam takiej samokontroli! Ale trzeba się wziąć bo inaczej będzie Forever alone. A jednak jak każda dziewczyna marzę o miłości. A z takim balastem w postaci kilogramów nadwagi raczej miłości nie znajdę. Nie oszukujmy się, każdy mężczyzna chce mieć piękną kobietę i móc się na chwalić przed kolegami. Chcę zacząć biegać... Ale bieganie, nie wiem czemu ale mnie krępuje. Myślę wtedy że każdy kto mnie mija myśli: O grubaska myśli że schudnie. Fuuu, ale jej brzuch faluje. Lub wiele rzeczy w tym stylu. Nie rozumiem co mnie obchodzi opinia obcych ludzi, ale jednak działa mi to na psychikę.. Przez to mogłabym całymi dniami nie wychylać nosa z domu. Nawet przy moich rodzicach nie wiem jak to określić... Nie jest to wstyd...ale takie dziwne uczucie. Które powoduje że przy rodzicach nie zacznę ćwiczyć czy coś, bo nie wiem chyba się po prostu krępuję. Czasami mam chęć schować się pod łóżko i nie wychodzić już stamtąd.. Nie wiem jak to zmienić. Miałam się dzisiaj zważyć, ale okazało się że moja waga pokazuje tylko 40 kg xD. Jestem już chyba taka ciężka że aż mi się waga zbuntowała i przestała działać, albo chciała mnie pocieszyć i zachęcić do walki o zgrabną sylwetkę.... Uważam że najlepiej dla mnie by było gdybym miała towarzysza broni.. Wtedy byśmy mogli razem motywować się nawzajem. Razem biegać itp. Chcę schudnąć nie dla kogoś, tylko dla siebie. Dość już mam tych przytyków rodziców...: "Może lepiej tego nie jedz? Patrz i tak już dobrze wyglądasz. Weź się za siebie, ile ważysz już pewnie ponad 100 kg. " Wiem że chcą dla mnie dobrze, ale zawsze wychodzi z tego tyle, że ja na przekór robię coś zupełnie innego. A przecież tu chodzi o mnie! O moje życie i zdrowie!! Boże, wiem o tym a i tak nie mogę sobie tego wytłumaczyć!! Masakra. Mam nadzieję, że się przestawię, że zacznę w końcu walczyć o siebie. 

 Kończę wywód. Pozdrowienia. 

Przepraszam za błędy, Piszę szybko to co mi na sercu leży.