Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
I co dalej z wagą proszę Pani?

Takie pytanie padło z ust mojej lekarki z poradni zaburzeń metabolicznych. No Pani doktor waga stoi. Aha a dlaczego stoi? A tego to ja nie wiem. Wróć, przecież wiem dlaczego ale jej przecież nie powiem coby mnie nie zabiła wzrokiem. Skoro z badań wynika że jestem okazem zdrowia to dlaczego ta przeklęta waga stoi. Ano stoi i się nie rusza bo i mnie się nie chce ruszyć i tak sobie razem stoimy w miejscu. I tu pada kolejne pytanie pani doktor: a pani się wykonuje jakąś aktywność fizyczną? No tak chodzę codziennie po zakupy i na uczelnie idę z pociągu 2 razy w miesiącu i do biblioteki na pieszo no i w ogóle staram się chodzić wszędzie pieszo, no ogólnie dużo się ruszam. A i posprzątałam balkon i kwiatki posadziłam to też się chyba liczy. No tak ale mnie chodzi o jakąś konkretną aktywność fizyczną. Hm jakby to jej powiedzieć: ale ja nie mogę bo jestem chora. Tak chora kurde ale na lenia. A dietę pani stosuje? No oczywiście. Raz w tygodniu bo przecież głodzić się nie będę. A tak ta dieta ślicznie wyglądała na papierze. Ile to było szumnych postanowień, ile planów i wszystko szlag trafił przez pasożyta co się zwie leniem. Na koniec pani doktor wytoczyła swoje największe działo: szpital i operacja. Pewnie miałam oczy jak ze Shreka bo pani doktor zapewniła mnie że to w ostateczności i że na pewno na następnej wizycie pochwalę się spadkiem wagi. No nic do pracy rodacy. 

To moje śniadanie:

No i obiad gotowany na parze bez soli: