Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Lęki odchudzania

Tak mnie dzisiaj naszło na refleksje. Większość z tych lęków mam okiełznane, ale czasem coś się wykluje. Poznajmy się z naszymi demonami.

_

1. Lęk przed głodem. 

Niby naturalne, bo głód jest bolesny. Tak zostało urządzone, żeby nie umrzeć z głodu. Tyle, że głód (ale też inne potrzeby fizjologiczne!) odzywają się impulsowo. Tak jak skurcze przed porodem. Niezaspokojony głód słabnie. W zasadzie w głodzie nie ma nic złego. Bardziej już niebezpieczne jest zasłabnięcie. 

2. Lęk przed jedzeniem

Absurdalne, nie? Ale podczas odchudzania się zdarza. Każdy kęs jedzenia kojarzy się z kaloriami, z potencjalnym odkładaniem się tkanki tłuszczowej. W skrajnym przypadku (anoreksji) jedzenie jest wręcz czymś złym. 

3. Lęk przed tym, że zje się za szybko wszystko, co ma się zaplanowane i wieczorem będzie się głodnym.

To moja najczęstsza zmora. Kiedy mam określone posiłki mam tendencję odkładania wszystkiego co się da na wieczór. Wtedy mam pewność, że nie pójdę głodna spać. I że nie przekroczę przewidzianego limitu. Pomału oswajam ten problem, ale jeszcze we mnie tkwi.

4. Lęk przed zjedzeniem czegoś niedozwolonego.

Zwłaszcza przy różnych dietach restrykcyjnych. Nie wolno czekolady, nie wolno lodów, nie wolno czipsów czy frytek. Więc się o tym marzy. A jak skusi, to się płynie. Nie skończy się na kawałeczku czekolady, na jednym ciasteczku czy kilku frytkach. Raz złamane tabu zaowocuje pochłanianiem tego czegoś w sposób niekontrolowany. Tym bardziej, że znowu będzie to przecież zakazane. Antidotum dla tego lęku jest pozbycie się tabu. Dopuszczenie jedzenia tego, co się lubi. Nie będzie to już takim marzeniem.

5. Lęk przed kompulsem. 

Jest taka granica, której przerwanie to spuszczenie lawiny. Pozdrawiam wszystkie laski z bulimią. Ja nigdy nie potrafiłam wywołać wymiotów, dlatego kompulsy powodowały u mnie tycie. Dlaczego mamy kompulsy? Patrz punkt wcześniejszy. Bo stosujemy restrykcje. Bo nie wolno, a się chce, to można. Wiecie, jaki był mój największy absurd żywieniowy? Kompulsy na WO (diecie Dąbrowskiej). Jadłam takie ilości zielska, że naprawdę bałam się, że mi żołądek pęknie! Ciąża spożywcza i to jakiś 8 miesiąc. Potrafiłam wszamać kilka kilo warzyw! Na przykład 2 kg brukselki, 2 jabłka, grejpfeuta, pieczone cukinie, 2 kalarepki i 4 wielkie pomidory. Nie będę opisywać, co się działo rano. Ale parę razy udało mi się zatkać toaletę. I absurdem było to, że chudłam i to szybko! I ciągle byłam głodna. Nawet z tym 8-miesięcznym brzuchem. Rano stawał się płaski jak deska. Chore to było. Po WO było to samo, tylko już pchałam w siebie chleb czy inne paluszki. Nigdy więcej kompulsów. Grunt, to nie doprowadzać go głodu i niedożywienia .

6. Lęk przed sytością. 

Taki napełniony brzuch. Powinno dawać to zadowolenie, ale często w czasie odchudzania jest to odbierane negatywnie. Bo więcej w brzuchu, to więcej na wadze. Obecnie lubię mieć pełny brzuch i nie chcieć więcej. Ale kiedyś tak nie było.

7. Lęk przed końcem diety.

Bo co dalej? Dojeżdżasz do celu i nagle okazuje się, że nie wiadomo, jak żyć. Tak jak po skończeniu ostatniego sezonu serialu, czy serii książek (a propos ostatnio wsiąkłam w serię demoniczną P.Bretta). Koniec. Nie ma gdzie iść, czego się trzymać, o czym myśleć. Pozostaje fiksacja na temat tego, co było, albo tycie. Teraz tak nie mam, bo celem była dla mnie zmiana myślenia, stylu życia, nawyków. To się stopniowo dokonało i zgubienie nadwagi jest czymś drugorzędnym. 

8. Lęk przed schudnięciem. 

Kolejny absurd. Ale jakby się temu głębiej przyjrzeć... Bycie szczupłym jest ryzykowne. Staje się bardziej atrakcyjnym, podatnym na zainteresowanie, kimś widocznym. Na grubasa się nie patrzy, grubas jest anonimowy, może się schować. Otoczyć, obwarować. I nikt go nie skrzywdzi. Bycie szczupłym wymaga dużo odwagi. 

9. Lęk przed tyciem

Zjesz więcej niż miałaś? Oczywiście - zgrubniesz. Nagle w jednen dzień wszystko trafia szlag i przez noc zgromadzisz wszystkie spalone przez miesiące komórki tłuszczowe. Jasne! Dlatego już można podarować sobie ruch, zdrowe jedzenie, bo wszystko przepadło. I teraz to już bez żadnych obiekcji można żreć fastfoody i tony słodyczy zamiast posiłków. A, walić to odchudzanie! No. 

10. Lęk przed utratą kontroli. 

Heh. Też się bałam. Bardzo. Bo skąd można mieć pewność, że to już działa samo? Że nie poleci się po starych koleinach? No cóż, trzeba spróbować biorąc pod uwagę ryzyko. Mi się udało. Nie kontroluję kalorii, makr, nie ważę się codziennie i chudnę. Kieruję się głodem i apetytem. Działa. Ale zdaję sobie sprawę z tego, że mogą być wpadki, pomyłki, potknięcia. Trudno, to się podniesie, poprawi koronę i sru dalej do przodu!

11. Lęk przed plusem na wadze. 

No i będzie plus. I będzie minus. I będzie zastój. Bo tak to działa. No ale plus boli w oczy i serce. Nie wiem, czy dlatego unikam ważenia. Możliwe. Jak się zważę za miesiąc, to będzie widać więcej. Uniknę chwilowych wahań. Tak, chyba tu też leży mój mały lęk.

12. Lęk przed... 

 Jakie jeszcze macie lęki?

P.S. Jeszcze jeden:

13. Lęk przed tym, żeby było coś dobrego w domu.

I trzeba wszystko zjeść. Bo od jutra ma nie być pokus