Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
kryzys

Mam nadzieję, że informacje macie już pozytywne. Pozdrawiam :)

Będzie dobrze.......................

Nie dziwię Ci się, że jesteś zdenerwowana i zniechęcona, ale nie zadręczaj się na zapas, dużo zdrowia dla całej trójki.

Iwonko współczuję bardzo tego co przechodzisz. Życzę cierpliwości i wytrwałości.

Przytulam

Iwonko, ja myślę, że w takiej sytuacji dieta i odchudzanie nie jest najważniejsza, no chyba, że pozwala Ci oderwać myśli od problemów. NIe ma jednak co walczyć na kilku frontach. Teraz masz inne priorytety. Dbaj o siebie, bo los tak pokierował Twoim życiem, że to Ty właśnie jesteś teraz podporą dla innych. Pamiętaj jednak, że też masz prawo do odpoczynku. Zmęczenie powoduje, że łatwiej się załamać. Wiem, że trudno CI spać, ale korzystaj z każdej okazji, żeby się zregenerować, mysl o sobie, to nic złego. Musisz mieć teraz po prostu siłę i na pewno ją masz, tylko nie pozwól zdominować się złym myślom. Śmiech już podobno niejednego wyleczył - coś w tym chyba jest. Ja sie ostatnio zaopatrzyłam w książki Michała Tombaka (4), który promuje zdrowe odżywianie, dzięki któremu wyleczył siebie i wielu ludzi, nawet z poważnych chorób. Może o nim słyszałaś, podobno na alergie tez ma sposoby, ale również na cukrzycę, dnę moczanową i wiele innych, nawet nowotwory. Nie zdążyłam jeszcze przeczytać, ale znam parę osób, które stosują się do jego zasad, bardzo zresztą prostych i tanich i zauwazyli znaczną poprawę zdrowia. Tak mi to przyszło do głowy, nie chcę nic CI doradzać, bo masz juz na pewno dosyć dobrych rad. Spodobał mi się ten cytat : "niezależnie od tego w jak trudnej sytuacji zdrowotnej byśmy się nie znaleźli, zawsze trzeba trzymać się trzech zasad: 1. Wierzyć, że wystarczy nam sił do walki z chorobą 2. Mieć nadzieję na pewne wyzdrowienie 3. Kochać swoje ciało i duszę" Chociaz tak wirtualnie chciałabym, żebyś widziała, że masz tutaj wsparcie. Życzę Ci dużo dobrej energii, spokoju i lepszego jutra :) Pozdrowienia :)

Doskonale Cię rozumiem i samo wspomnienie tamtego czasu wywołuje u mnie depresyjne nawroty. Mój narzeczony miał i raka przełyku a 7 mies po cudownym uzdrowieniu białaczka, przeszczep 1, nie przyjal się, 2 juz tak, ale to trwało 2 lata ta walka, 3 malych dzieci w wieku 2,3 lata. Nie wiem skąd miałam tyle siły ale wyzdrowial, bo niedopuszczalam do siebie złych myśli o gorliwie się modliłam, byłam chodzącym zombie ale wiedziałam że Nie mogę myśleć negatywnie bo nie I juz. Myśl pozytywnie! I wierz ze będzie dobrze, męża odganiaj od zlych myśli, bądź pozytywka, niech nie widzi Ciebie przygnębieniona bo on będzie bardziej zdolowany chodzil

Bierz lek wieczorem. A może spróbuj na przekór śmiać się z tego, że masz tyle atrakcji w życiu. Albo tupnij porządnie nogą i uświadom rodzinie, że Ty te\z nie masz 18 lat i końskiego zdrowia. O ile jestem w stanie zrozumieć mamę z demencją to męża już nie. Jesteś po takich samych przejściach i też Ci się należy trochę oddechu. Pozdrówka

Wiara i nadzieja na lepsze pomaga trzeba mocno wierzyć ! To działa naprawdę.

Wszystkiego najlepszego wszystkim

W ogóle się nie dziwię , że masz już wszystkiego dosyć ... mamy jakieś swoje granice przecież ... Ale Iwonko , musisz się z tym jakoś wziąć za bary , nie masz wyjścia kochana ... Jak to zrobić , nie wiem ... Ja kupiłam sobie witaminy z żeń-szeniem iii zobaczymy , dopiero co zaczęłam dzisiaj - ale jakby coś pozytywnego drgnęło we mnie . A może powinnaś porozmawiać z psychologiem ? Byłby to chyba trafny sposób na złagodzenie swojego samopoczucia ... Serdeczności kochana ślę :)

Zyjesz w ciaglym napieciu.Twoja rodzinka I TY macie duze klopoty zdrowotne.Tak die uczepily Te problemy..z tego co piszesz to jestes bardzo juz zmeczona cala sytuacja.Mam nadzieje, ze syn ma sie dobrze.Moze codzienna modlitwa przegoni klopoty z Waszego domu? ♥ pozdrawiam buziaki Julita

Trzymaj się