Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Chłodno, głodno, smutno i smętnie.

Mam jakiegoś doła egzystencjonalnego, zapewne spowodowanego tym, o czym w poprzedniej notce pisałam. Do tego niewyspanie i jeszcze zimno na dworze i deszcz siąpi. Samotny wieczór w domu z komputerem. Chciałabym jakoś fajniej, ale brak mi pomysłów i energii.

No właśnie, energia. Totalnie mi jej brak. Nawet na lenistwo. Mam wyrzuty sumienia że nie robię ani nic pożytecznego, ani nic fajnego dla samej siebie. Nawet nie śpię. Snuję się po domu albo leżę i gapię się w sufit. Albo snuję się po internecie też bez celu i sensu.

Powoli zaczynam czuć, że brakuje mi energii. Moje jestestwo rozpaczliwie próbuje sięgnąć do jakichkolwiek znanych mi zasobów energii , ale to jest właśnie ten czas, kiedy nagle nie pozostaje mi nic poza jedzeniem, i to bardzo byle jakim jedzeniem, bo porządnego szykować mi się nie chce. Sprawiać przyjemności samej sobie mi się nie chce. Znajomi jakby się zmówili i nie odbierają dziś ode mnie telefonów. Nawet Samiec gdzieś przepadł i też nie odbiera. Książki czytać nie mam siły, zresztą nie mam na to ochoty. Na oglądanie filmu czuję się zbyt rozdrażniona. Nosa z domu nie wyściubię bo zimno. Męczą mnie fantazje o jedzeniu. A najgorsze jest to, że trudno mi dokopać się do jakiejś konkretnej przyczyny tego stanu i jakoś ją zneutralizować. Może przyczyn jest więcej i się nałożyły?

Czasem tak "niewinnie" zaczynały się całe wielotygodniowe albo nawet wielomiesięczne ciągi z Demonem Głodomorrą w roli głównej. I tego strasznie się boję.