Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Natura ciągnie wilka do lasu

Pomysł ze spacerem po lesie, który miał rozładowywać emocje sprawdzał się przez dwa dni. Potem nagle nawarstwiło się kilka spraw, w tym bardzo źle przespana noc, która jak sądzę stała się katalizatorem Głodomorry i ... zaliczyłam trzydniowy ostry ciąg objadania się. Jednak nie do końca ten las jest dobry na wszelkie moje zło…

Z drugiej strony to i tak jest tylko zamiana „pięknego w nadobne”. Wprawdzie spacer po lesie jest duuuuużo mniej destrukcyjny niż objadanie się, niemniej to nadal ten sam mechanizm – ucieczka przed emocjami i problemami z którymi sobie nie radzę. Co nie zmienia faktu, że lubię chodzić po lesie.     

Suma sumarum w wyniku kolejnego ciągu waga szybko nadrobiła jedyny utracony kilogram i pokazała jeszcze jeden dodatkowy. W piątek rano pokazała cyfrę 88. Żołądek bolał mnie z przejedzenia.

Mam wrażenie, że znowu wpadam w błędne koło, gdzie im bardziej chcę schudnąć tym szybciej zaczynam tyć. A przecież chciałam tylko spacerować po lesie i zdrowo  się odżywiać….


Żeby było bardziej destrukcyjnie, w piątek wpadłam na pomysł, że skoro półtoraroczna psychologiczna praca nad sobą, ekologiczne spacery po lesie i zdrowe menu tysiąc pięćset lub ciut więcej kalorii wcale nie przynoszą spodziewanych rezultatów, napady jedzenia jak były tak są, a moje tycie przybrało  w ciągu ostatnich pięciu miesięcy zawrotne tempo 2 kilogramów na miesiąc (co daje plus 10 kg od 6 grudnia), to może warto wrócić do STARYCH metod odchudzania i… zmniejszyć to menu do znienawidzonego pułapu 1000 kalorii.


Momentalnie wyświetliło mi się w głowie milion czerwonych lampek z napisem NIE! Nie, bo będziesz głodna. Nie, bo wygłodzisz organizm i znowu wpadniesz w depresję. Nie, bo żeby zmieścić się w kaloriach i jednocześnie dostarczyć organizmowi możliwie najwięcej wartości odżywczych utracisz cały smak jedzenia. Nie, bo włączy Ci się jeszcze większa Głodomorra. Nie, bo ten czas będzie czasem jednego wielkiego zakazu na wszystko. Nie, bo znowu jedzenie będzie jedyną rzeczą, na której się skupisz a pominiesz wszystko inne w życiu. Nie, bo dopóki nie wiesz co naprawdę zajadasz, to ile byś nie schudła, dalej będziesz zajadać, syzyfowa praca.
Ale pojawiły się też przeciwne podszepty: TAK. Tak, już kilka razy schudłaś nawet do 30 kg. Tak, potrafisz to osiągnąć. Tak, do ograniczonego jedzenia możesz się przyzwyczaić. Tak, ludzie będą Ci zazdrościć sukcesu. Tak, znowu będziesz miała normalną figurę i pokochasz siebie. Tak, nareszcie masz cel. Tak, będziesz robić coś co potrafisz robić.
Przeraża mnie ta moja motywacja na „tak”. Jedna wielka demonstracja poczucia niskiego poczucia własnej wartości i braku w życiu celu i czegokolwiek.

Ale poczułam radosne podniecenie na myśl, że oto mogłabym mieć cel, wysilić się, realizować go i osiągnąć sukces. Bardzo mi tego brakuje.
W piątek ograniczyłam więc menu do tysiąca kalorii. Nawet nie było tak najgorzej. Dałam radę. Żołądek przemęczony atakiem jedzenia przyjął to z ulgą. Na drugi dzień rano było już minus pół kilograma. W sobotę sięgnęłam do moich książek o tematyce dietetyki i lekko pomajstrowałam przy menu, żeby było „bardziej odchudzające” (tak tak, przestaje być „normalnie” i smacznie). W efekcie o dziwo biegałam siku co parę minut, z nóg zeszła mi opuchlizna i poczułam jak robię się lżejsza. Ale za to poczułam głód. To nie jest taki normalny głód jak wtedy kiedy jem normalnie. Ani nie taki jak w przypadku Głodomorry. To taki charakterystyczny głód odchudzania się. Skręcało mnie strasznie. Dawno tego nie czułam. W wyobraźni wirowały mi grube kromki chleba posmarowane sowicie masłem, przegryzane Kinder czekoladą... Po dwóch dniach rano miałam już minus dwa kilogramy.

Efekt uboczny całej tej „zabawy” to ciągła koncentracja na jedzeniu, ważenie wszystkiego, liczenie kalorii, czytanie różnych poradników i artykułów, kombinowanie. Ale wiecie co, przynajmniej coś się u mnie nareszcie dzieje…