Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Odwiedziny u Maluszka i dobre rady

Wczoraj ze znajomymi z pracy byliśmy w odwiedzinach u koleżanki, która urodziła w grudniu zeszłego roku. Notabene termin mam na jeden dzień przed urodzeniem jej synka, tyle że rok później. Długo zwlekałam z informacją o mojej ciąży, bo chciałam żeby to dziecko było w centrum zainteresowania, a nie ja. 

Pod koniec wizyty - tak skierowałam rozmowę, że nadarzyła się okazja do poinformowania koleżanki. Bardzo się ucieszyła, pogratulowała, powiedziała, że super, że ona też by chciała znowu być w ciąży itp. I powiem Wam, że chyba szybko pożałuję przekazanej informacji. Podsumowaniem mojego "przestrachu" niech będą słowa: "Ale super - teraz będziemy miały hot-line to Ci wszystko powiem, bo jeszcze jestem na świeżo. Mam takie różne sposoby - o wszystkim będę Cię informować we właściwym czasie." Po dwóch godzinach dostałam już sms z ochami i achami jaki to cudowny czas i pytaniem jak długo się staraliśmy... Powiem Wam, że nawet moja mama nie miała odwagi mnie o to zapytać.... Przestraszyłam się - przeszłam dwie ciąże mojej siostry, opiekę nad jej dziećmi i wydaje mi się, że sobie poradzę - zresztą każda kobieta musi sobie z tym poradzić. A poza tym nie można porównywać naszych ciąż, gdzie ona prawie 9 miesięcy leżała, a ja robię wszystko i korzystam z tych ostatnich miesięcy sam na sam. Rarka - pamiętam Twój wpis o niechcianych radach dot. ciąży, porodu i opieki na dzieckiem i teraz go doskonale rozumiem.

W ogóle to ta moja koleżanka jest na maksa oczytana i wszystko przekłada na swoje dziecko. Jak pisze, że dziecko jak ma pół roku to robi to i to, to na pewno tak będzie itp. 

Pewnie teraz pomyślicie sobie, że w ogóle się nie ciesze z ciąży i w ogóle jestem jakaś okropna, ale ja naprawdę bardzo się cieszę, ale nie ogłaszam tego całemu światu dookoła i nie zarażam moim podnieceniem związanym z ciążą. I jak leżę z mdłościami to nie mówię "O jejku jak cudownie mieć mdłości w ciąży", bo w tym momencie nie jest mi cudownie, ale wiem, że tak musi być.

Czy Wy też miałyście takie dylematy? 

A może ja jednak jestem nienormalna i będę złą matką?