Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
.

Zasadniczo rzecz ujmując, moje uzależnienie od słodyczy sięga kurwa zenitu. Wpierdolić 3 czekolady potrafię tylko ja. Może i nie byłoby to większym problemem, gdyby nie fakt, że ważę ponad 76 kilo, co już zahacza o 8 kilowe jojo. 8 kilo na plus, gdzie w założeniu miał być spadek. I tak popełniam te same błędy od października. Październik, listopad, grudzień… W 3 miesiące ludzie potrafią 15 kilo zrzucić, a ja? Przytyć 8. BRAWO! Należy mi się złoty medal autodestrukcji. Średnio co 2 tygodnie wdrażam nowy plan naprawczy tej beznadziejnej sytuacji, przez co mam wrażenie, że jestem niereformowalna. Jednak muszę przyznać sobie punkty godności w tym beznadziejnym plebis”T”ycie za ruszenie dupy z kanapy. Może nie jest to aktywność na poziomie zadowalającym, ale lepsza taka, niż żadna. 3 czekolady, 300 g przyjemności? Chyba jednak nie do końca. Raz, że tkwi to badziewie na żołądku dostarczając zgagi, mdłości, dwa, mam wrażenie, że zaraz zasnę, trzy, czuję się jak fabryka przetwórstwa cukru i to na własny życzenie. Najdziwniejsze jest to, że za każdym razem mam świadomość, że każda kolejna koska będzie smakować tak samo, ba, każda kolejna będzie smakować gorzej, a i tak wciągam 3 następne bez większego myślenia. Zostaje mi tylko jedno wyjście. Nie kupować tego ustrojstwa. Omijać szerokim łukiem. Już raz mi się to udało, może uda się po raz kolejny. Oby.