Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Dobra lekcja

Postanowiłam napisać moje spostrzeżenia, by sobie utrwalić i nie zagubić się w codzienności, jak to mam w zwyczaju. Więc:

Od piątku do niedzieli miałam intensywne warsztaty i nie było chwili wytchnienia. Jadłam, co dawali, bez większych wyrzutów sumienia do momentu, gdy ujrzałam jednego z prowadzących z własną lodówką a w niej-własnym, przygotowanym jedzeniem. Wtedy popukałam się w czoło, że na to nie wpadłam. O wiele smaczniej i zdrowiej przeżyłabym ten weekend (bez rozstroju żołądka i bólu głowy). Piłam co prawda, dużo wody, ale jednak jedzonko, to jest to. Tyle rzeczy już nie jadam np. pierogów ruskich okraszonych tłuszczykiem i cebulką , śmietany, schabowych w panierce, białego pieczywa, jaj z majonezem, smalcu, itp. A tu, jak w amoku-wszystko, jak leci. Widziałam, że prowadzący trzymał się regularnych pór posiłku. Wyciągał pudełeczko z posiłkiem i konsumował ze smakiem i zadowoleniem. Pomyślałam, że dla niego nie jest ważne czy jest w domu , czy 1000km dalej. Chce dla swojego organizmu jak najlepiej w każdym momencie. A ja ? Taki słabeusz. W domu- tak, a na wyjazdach wszystko w niwecz. Ot, słaba głowa! Zaimponował mi niesamowicie. Inaczej, gdy piszemy sobie o tym w grupie lub czytam forum, a inaczej, gdy widzę na własne oczy. Taka dbałość o siebie bez patrzenia na innych-wspaniale!!! Wezmę z niego przykład, bo lepszego wzorca nie znajdę. Za 2 tygodnie znowu mam z nim warsztaty, więc w razie osłabnięcia w postanowieniu- wzmocni mnie widok jego lodówki (hi, hi, hi!!!)
A więc nie ma na co czekać. Zaczynam od dziś zanim pojawią się wątpliwości i przeszkody w głowie!