Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Polska z okna Polskiego Busa trasa P12

Od kilku lat korzystałam już z tego środka komunikacji, zwłaszcza, że prace na torach wydłużyły podróż z Gliwic do Gdańska o rekordowy czas, dłuższy niż w moim dzieciństwie, a zaręczam Wam, że to sporo lat temu było. Pamiętam do dzisiaj twardość półek na bagaże, na których po dwie leżąc jechałyśmy na kolonie....Skoro PKP postanowiła iść na akord w liczbie Prezesów i wysokości ich odpraw odwrotnie proporcjonalnych do jakości usługi a wprost proporcjonalnych do długości jazdy zaprzyjaźniłam się z czerwonym autobusem z polskim bocianem na burtach...

Wczoraj była jedna z takich tras i upolowałam pierwsze miejsce w loży na piętrze. Do szczęścia brakowało mi tylko słonecznej pogody... Lubię tak jechać w siną dal... Podróż dla mnie jest jak seans kontemplacyjny.... bardzo psychicznie mnie relaksuje, chociaż cieleśnie trochę wygina. Postanowiłam jednak tym razem być uważniejsza, bardziej skoncentrowana i zobaczyć znaną mi prawie na pamięć trasę i tę część Polski okiem turysty... 

Z Gdańska jedzie się do Torunia przez dla mnie najpiękniejszy kawałek falujących dosłownie wzgórz. Widząc z boku te pola unoszące się w górę i w dół, odniosłam poprzednio wrażenie morskiej choroby.. Patrząc na wprost ten efekt znikł ale to idealne miejsce aby wyprzedzająco zobaczyć co będzie ciekawe za zakrętem. Wysokość siedzenia też jest nie bez znaczenia. Gdy jedzie się samochodem osobowym jedzie się właściwie tunelem zielonych, szarych, szklanych i pstrokatych ekranów.... Tam na górze leci się w przestworzach.....

Zrobiłam kilka zdjęć z tej podróży, pola, pola, lasy, pola, lasy na horyzoncie, małe "wiejskie chateńki", kilka ujęć  z Torunia i z Katowic. W Łodzi lało jak z cebra, Tuszyn wymarły a Częstochowa jawi się w przelocie jako kilkukilometrowe zagłębie handlowe. "Autostrada" do Częstochowy to jeden korek w jej kierunku....Po Śląsku wije się jak wstążka.

Teraz już muszę z dzieckiem pilnie wyjść, ale po powrocie je załączę