Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Poezja a bieganie, czyli prawdopodobnie komuś
udało się�już ubrać Twoje uczucia w słowa

Szesnasta. Przebieram się w obciskające legginsy z elementami odblaskowymi, obciachowo-jarawo-różową koszulkę termo z długim rękawem, sznuruję najki. 
Na ramieniu mocuję telefon odpaliwszy aplikację mierzącą kilometry i bardzo orientacyjnie - kalorie. 

Wychodzę z bloku dziarskim krokiem, przebiegam na zielony skwerek po drugiej stronie ulicy. Tu robię rozgrzewkę. I raz i dwa - wymachuję nogami. Wykonuję obroty ramion, karku, bioder, kolan. Robię kilka skłonów i skłonów skrętnych. Przebiegam kawałek skipami. 
Staram się nie zastanawiać dlaczego gimbaza się tak dziwnie mi przygląda (chyba nie mam dziury na dupsku?) ale słuchawki z ryczącymi kawałkami disco lat osiemdziesiątych skutecznie oddzielają mnie od ich ewentualnych komentarzy. 
Ok. Ruszam. Najpierw powoli jak żółw ociężale.
I nie mogę z głowy wyrzucić tego wierszyka jako jawnej analogii do mojej postaci. Panie Tuwim, dlaczego?
Ciężka, ogromna i pot z niej spływa. 
I biegnę dalej, przed siebie. Mimo zmęczenia biegnę i śpiewam (mam szczerą nadzieję, że bezgłośnie ale przez te słuchawki nie mam pewności). Biegnę i biegnę bo co mam zrobić? 
Na koniec znów wracają do mnie słowa wieszcza: 
Stoi i sapie, dyszy i dmucha, 
Żar z rozgrzanego jej brzucha bucha:
Uch - jak gorąco!
Puff - jak gorąco!
Uff - jak gorąco!

I zastanawiając się jakim cudem pokonałam te 8km próbuję pokonać najtrudniejszy element trasy - schody do własnego mieszkania. Jak mi w twarz gorąco! Czuję, że policzki płoną. 
Marzę tylko o tym żeby się napić. I żeby się rozebrać i pozwolić wodzie spływać po rozgrzanym ciele. I zmyć pot (tłusta oliwa). 

Na koniec siadam w dresie, ze związanymi w niedbały koczek włosami na fotelu. Przykrywam się kocem, zagarniam kota i delektuję się pyszną herbatą. 
I żal trochę, że dni takie krótkie. Ledwo po piątej a już ciemno. I choć w weekendy uwielbiam te długie wieczory, kiedy mogę się delektować książką, kocem, kotem i gorącym napojem tak w tygodniu czuję tylko rozgoryczenie, że muszę brać się do pracy. 

Ale za to porzuciłam już moje myśli o przemijaniu, starości i uciekającym czasie. Na następne 360 dni. 

A na koniec zarzucam wierszem Tuwima dla trochę starszych odbiorców:

I tym oto optymistycznym akcentem kończę wpis. Idę pracować i patrzeć jak wytrzęsiony podczas biegania tłuszcz - wyparowuje.