Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
jestem

nie wiem po co piszę, skoro i tak ciągle albo stoję w miejscu albo tyję..

ale jednak piszę. Choć dobrze wiem, że nie schudnę nigdy więcej niż 10kg. bo co trzymam dietę to nie mam siły iść dalej.. i znów źle.. znów waga idzie w górę. więc nie obiecuję że zawezmę się i schudnę! bo zbyt dobrze siebie znam. Jestem słabą istotą choć na taką nie wyglądam. 

Ale też nie będę kłamać że nie chciałabym zejść z rozm 48 na 38... no już 40  by mnie zadowoliła... nie tak dawno bo może ze dwa miechy temu było 44 a teraz znów 48.

staram się więcej ruszać, zajmować głowę czym innym a nie tylko tym by wziąć michę ulubionego pokarmu, wł tv leżeć i jeść i żyć w obłokach.. jakby było fajnie gdyby...

No ale co zrobić jestem naprawdę osobą nie fajną w moim odczuciu. Ciągle mam wahania samopoczucia. Wkurzam się, płaczę... nie radzę ze stresem. 

Mam sto wymówek na minutkę by się usprawiedliwić. a tak naprawdę nie ma usprawiedliwienia na lenia! idealizuje się często tak zauważyłam, wmawiam sobie że mam źle i ciężko. a nic z tym nie robię. I tak ciągle to samo.

Wiecie co jest najgorsze? że ciężko sie aż tak zmienić. to nie kwestia postanowienia i już. Bo dziś mam siłę, a jutro nie jest w stanie mnie nic na tyle ucieszyć i pocieszyć bym dalej walczyła. 

Mam okropne kompleksy... okropne.. teraz to widzę. Często nie dociera do mnie to co ktoś mówi bo wtedy zamykam się w skorupie i znów użalam jak ja to mam źle... 

nie powiem że nic w tym nie ma. Bo jest. Nie wiem czemu, ale co bym nie zrobiła (staram się) dostaję po dupie.. więc przestaję mówić, nadal się staram ale nie do przesady i żyję z myślą "to się nie zmieni".