Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
O co chodzi w odchudzaniu.

Dzień dobry wieczór. W zasadzie to zbieram się spać, budzik nastawiony na 7 (uf, jak dobrze, że nie na 6)

Program biegowy wytrwale realizuję 

Jutro wskakuję na 7 minut :)
Po mega kryzysie przy przeskoczeniu na 4 minuty myślałam, że dalej ten program idzie za szybko. Jednak przy 6 biegało mi się bardzo dobrze. Pierwsze dwie serie naprawdę w ładnym tempie, dalsze coraz wolniejsze, ale i tak progres nawet ja dostrzegam. (a bywam strasznie samokrytyczna) Nie boję się ani 7min, ani 8 ani dalszych, bo wiem, że dam radę. Odbuduję kondycję jaką kiedyś miałam. 

No właśnie. Bo to jest tak- chce schudnąć. Ale tu nie chodzi tylko o fakt, że jestem za duża, za ciężka, czy jak to jeszcze można określić. Jestem niesprawna. 
Po prostu kilogramy odbierają skrzydła i "super-moce". Szybsze zmęczenie, mniejsze możliwości, większa niezdarność. A to nie ja. Zawsze byłam sprawna i gotowa na każde wyzwanie (jak to, ja nie wejdę na to drzewo? :P) A teraz nagle nawet na głupim drążku się nie podciągnę. 

Schudnąć i wyglądać lepiej- oczywiście. 
Ale wracanie do sprawności i kondycji jest u mnie równie ważne
I oczywiście zdrowie, bo wiadomo, że otarcie się o otyłość najlepiej na organizm nie wpływa. 

Przebierając się w strój do biegania od razu czuje się z 10kg lżejsza. Bieganie mnie odpręża, nastawia optymistyczniej do świata, relaksuje, dodaje sił i odstresowuje. I każdy progres daję ogromną satysfakcję. 
Jak rzucę dietę, to powiem, że mam słabą silną wolę i się zawiodłam na sobie
Jak rzucę bieganie (z własnej woli, bo u mnie niestety jeszcze co innego może przeszkodzić) to stwierdzę, że jestem kompletnie głupia i beznadziejna 

Ale oczywiście niczego nie mam zamiaru rzucać. Jestem na dobrej drodze i tak ma być 

Ps. Nawet nie chcecie widzieć, jaki numer mi zrobiła szklana. Chcecie?