Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Dziwna, nienormalna, przybita

Z góry przepraszam Was za to, że trochę poględzę w tym wpisie. Trochę? To się niestety dopiero okaże.

Jakiś czas temu postanowiłam zamieszczać we wpisach drobną listę rzeczy, które wywołały u mnie uśmiech, bądź po prostu poczucie szczęścia. Teraz kompletnie nie widzę w tym sensu. Czemu? Co się takiego dzieje? Napiszę od razu.

Podejrzewam, że jest to proces dość długotrwały. Od paru miesięcy złapało mnie coś w rodzaju swoistej depresji. Najpierw myślałam, że to ot tak i w końcu przeminie. Okazało się, że niestety nie. Wkrótce nadszedł styczeń, luty, teraz marzec, a ja mogę policzyć na palach jednej ręki dni, w których naprawdę czułam się szczęśliwa. Było mi i jest źle, lecz do tej pory ból skrywałam pod uśmiechem sztucznego zapewniania siebie i oszukiwania, że będzie dobrze. I zastanawiam się potem, czy oszukuję siebie? A może przesadzam i doszukuję się czegoś, czego tak naprawdę nie ma? Może jest dobrze, a ja zwyczajnie szukam dziury w całym?

Martwię się, chodzę przybita. Przytyłam, źle się czuję w swoim ciele. I zamiast wziąć się w garść, bo nie chcę takiego ciała jakie teraz mam, to ja z przykrością stwierdzam, że nie mam siły i na tym kończę. Nie walczę, nie staram się. Nie wiem, jak zacząć, bo wszystko wydaje mi się takie ogromne, niedopasowane, wymagające i nie dla mnie. Problem pewnie też tkwi w mojej głowie. Ale kurczę, to nastawienie i motywacja jest elementem, który inicjuje zmianę! A ja jakoś sobie zaprzeczam.

Wczoraj usłyszałam od mamy, że jestem nienormalna. Wiem i zdaję sobie świetnie sprawę z tego, że mama jest chora i będzie wygadywać na mnie różne rzeczy, ale ile można...? Ile można wytrzymać w ponurej atmosferze, gdzie codziennie słyszy się płacz i krzyk, aż uszy puchną? Wyobraźcie sobie: wstajesz rano całkiem zaspana, idziesz wolnym krokiem do kuchni i już słyszysz krzyk. Ba, darcie się. Jak tu funkcjonować? Od rana regularnie jestem wyprowadzana z równowagi. Gdy staram się zachowywać spokój słyszę, że jestem wredna, nie szanuję starszych od siebie. Babcia, która opiekuje się mamą również płacze, gdy dostaje wiązkę skarg. Co z tego, jak później razem z mamą wykrzykują na mnie liczne epitety?

Wróciłam do domu, by się uczyć, być z powodu mamy. A jak jest? Nie mogę się skoncentrować, czuję się niekochana, niechciana. I powiem Wam, że ja nie chcę mieszkać w tym domu. Wolę uciec. Wszystko wydaje mi się bezsensowne. Nawet ta matura za miesiąc. Moje przygotowanie jest żenujące, a ja wciąż nie mam siły. W mojej głowie pojawia się myśl, by zarobić najpierw nieco pieniędzy, a następnie kolejny rok uczyć się solidnie. Nie obchodzi mnie, że miałabym drugi rok w plecy ze studiami. Tylko zawiodłabym tatę... Każdy ode mnie czegoś oczekuje, a ja się zwyczajnie pogubiłam. Nie jestem o nic spokojna.

Niby mam trochę znajomych, z którymi mogłabym porozmawiać, ale z jednym nie mam ochoty rozmawiać, drugi nie ma czasu, trzeci mnie nie zrozumie... I znów się izoluję.

Dodam jeszcze, że nie mam nic przeciwko modleniu się i wierze w Boga (sama jestem osobą wierzącą), ale pomału roznosi mnie, gdy słyszę odmawiany trzy razy dziennie na głos różaniec przez dwie osoby! Ba, gdyby to była modlitwa. Nie, to nie jest normalna modlitwa. Jest przerywana tekstami w rodzaju: "No patrz, co Ty zrobiłaś! Co Ty robisz? Zostaw to!" I tak cały dzień. Płacz, krzyk, pretensje. Chcę uciec, nie mam dokąd.