Temat: Spanie z dzieckiem czy osobno?

My spimy roznie. Moja prawie siedmiolatka spi obecnie 50 na 50. 50% sama w swoim pokoju, 50% ze mna w sypialni, albo na kanapie w salonie. Z Lubym nie spimy razem ze wzgledow logistycznych, on chodzi pozniej spac, wstaje o 4 rano, musi sluchac czegos do spania, a ja nie moge tak spac. 

Planowac, to sobie mozna. A dziecko, to dziecko. U nas tez byla dlugo dostawka. D pracowal dlugo na 3 zmiany, wiec 2 na 3 tyg. go wieczorami i nocami i tak nie bylo w domu. Dla mnie latwiej bylo i jest spac z nia, niz chodzic do niej do pokoju. Jak spala sama, to do zeszlego roku sie wiecznie wybudzala, po x razy.

Myślę, że będziemy kombinować, aby mieć łóżeczko w naszej sypialni, ewentualnie przerobimy obecny gabinet na pokój dziecięcy. Spanie w trójkę (tak na codzień), raczej nie wchodzi w grę.

Przez długi czas córka spala razem z nami w jednym pokoju, ale w osobnym łóżku . Gdzieś tak od wieku 2,5 lat spala raz u nas raz u siebie, a od 3 roku życia już u siebie. Natomiast w tym roku będzie mieć 8 lat i nadal przychodzi spać do mnie do łóżka kiedy mąż ma na noc do pracy - fajna sprawa urządzamy sobie wtedy długie pogaduchy, jakiś salon piękności, przytulamy się przed snem i w trakcie też.  

Spania we trójkę w jednym łóżku przez całą noc nie praktykujemy poza naprawdę wyjątkowymi sytuacjami. Czasami córka przychodzi do nas w weekend nad ranem do łóżka. 

Od początku syn spał w swoim łóżeczku w naszej sypialni, ja z mężem na jednym łóżku, syn w osobnym. I tak jest do dziś. Ale ja nie karmiłam piersią. Przy KP dostawka to wspaniała sprawa :) Obecnie syn ma 2 lata i 7 miesięcy i czasami szoruje do nas do łóżka, jest to szczególnie przyjemne gdy przychodzi rano do mnie (mąż wstaje wcześniej) i się mizia i mówi "przytulamy się" albo na śpiocha obdarza mnie nieskończoną ilością buziaków. :) wiadomo, że były i są takie sytuacje typu choroba (gorączka itd), gdzie syn śpi z nami. Wtedy wiadomo, że się nie wysypiamy, ale syn ma poczucie bezpieczeństwa. Nie wyobrażam sobie w sytuacji np. odpieluchowania spania razem. U nas były takie sytuacje podczas rezygnacji z pieluszki nocą i masakra. Wszystko do prania, prześcieradło 180x200, pokrowiec na materac. A tak jak nasiusiał na swoje łóżeczko to cyk, prześcieradło i ochraniacz na materac raz dwa zdjęte i nie trzeba się motać. 

Pierwsze dwa miesiące córka spała z nami w łóżku w kokonie, potem sama w swoim pokoju (mamy nianie elektroniczną). Teraz ma 5 miesięcy, głównie śpi sama w swoim pokoju, ale jeśli ma problem z zaśnięciem albo ja nie mam siły ją lulac to śpi z nami w łóżku. 

Wydaje mi się, że wszyscy lepiej się wysypiamy, gdy śpi w swoim pokoju - ja się nie budzę na każde jej sapnięcie, mąż się nie budzi bo nie zapalam światła do karmienia, dziecko śpi lepiej bo ma cicho i ciemno. Mamy psa który śpi z nami a w środku nocy potrafi szczeknąć. 

Dużo zależy od dziecka, moje zwykle przesypia całą noc, dwa karmienia w nocy to maks, zwykle śpi do 5-6 rano bez jedzenia. Gdybym miała ją karmić co godzinę czy dwie to pewnie spała by z nami w kokonie albo dostawce.

Nie wyobrażam sobie nie spać z mężem przez parę miesięcy, co dopiero lat, dla mnie najprzyjemniejszą częścią dnia jest przytulenie się do niego i zaśnięcie. Ale rozumiem, że niektórym parom jest wygodniej spać osobno .

Ja jestem za spaniem z dziećmi, co zauważyłam po czasie... Strasznie płaczą w przedszkolu dzieci, za mamą, te, które właśnie od małego były trenowane, że mają swój pokój, swoje łóżeczko i wogole radzcie sobie sami, mają taki niedosyt, tesknia, nie czują się bezpieczne. Może to akurat zbieg okoliczności, ciekawe czy są takie badania 

Pierwsze pół roku moje dziecko spało w swoim łóżeczku, my z mężem na łóżku obok. Niestety im starszy dzieciu tym częściej się budził na kp, kiedy tych pobudek zrobiło się już ponad 5-6 to wzięłam go do nas do łóżka, zwyczajnie nie miałam siły wstawać, karmić, odkładać. Zanim udało mi się zasnąć to już była kolejna pobudka. W tej chwili (dzieciu 2 lata) śpi z mężem, a ja odsypiam te braki w pokoju obok. Kupujemy teraz większe łóżko dla dziecka, takie 120x200m i planujemy przenieść dzieciaczka do swojego pokoju, w razie czego zawsze jedno z nas będzie mogło się z nim położyć

Co Ty powiesz? Ja mam wyłącznie odwrotne doświadczenia ze sobą, z własnym dzieckiem i dziećmi znajomymi. Te, które spały we własnym łóżeczku - niezaleznie czy w sypialni rodziców, czy we własnym pokoju, dobrze się adaptują.

Ja jestem przeciwnikczką spania z dzieckiem w jednym łóżku - można mieć dostawkę, można mieć w sypialni łóżeczko, ale dziecko musi mieć swoją przestrzeń, a dorośli spać bez strachu, że je zagniotą/przyduszą.

Nasz przez 6 miesięcy spał na nas "na małpę" ze względu na niewielkie wcześniactwo. Później spał z nami w łóżku, a następny etap, to własne łóżeczko w naszej sypialni, a z czasem własny pokój. Dzięki temu wszyscy byli w miar wyspani, nie trzeba było wstawać, lulać, odkładać, itp. Młody jak miał problem z zaśnięciem, to po prostu przytulał się do nas i zasypiał. Nie ma reguły. Syn znajomych od początku spał we własnym łóżeczku, w osobnym pokoju.