Pamiętnik odchudzania użytkownika:
kobalt

no i dziś jest mój ostatni dzień w tej pracy. dziś zeżarłam (bo inaczej nie można tego nazwać) dwie muffinki z tesco .... dlaczego ja tak uwielbiam słodkie węglowodany? mogę nie jeść tłustego mięsa, czekolady, wafelków, majonezu, chleba, wszystkiego - nie potrafię tylko oprzeć się ciastom z kremem lub bez, muffinkom, ciastkom z cukierni, etc. mogę nie przekraczać limitu 1200 kcal pod warunkiem, że będą to 3-4 kawałki ciasta. i nic innego mogę nie jeść. a to właśnie przez białą mąkę połączoną z cukrem nie mogę schudnąć. a przecież chcę schudnąć! za słaba motywacja?

od jutra zmienia się moje życie - nowa praca, nowe miasto, nowy dom, tylko facet ten sam :). może więc rzucę hasło: nowe życie bez ciasta?

nie było mnie przez miesiąc a moje życie przewróciło się do góry nogami z kilka razy. nie wiem, jak uda mi się ogarnąć to, co przynosi mi życie, bo robi to z prędkością światła. problemy z nową szkołą mojej latorośli, jej wyprowadzka do jej taty, agonalny stan ukochanej kotki i ciągłe próby utrzymania jej przy życiu, czekająca mnie przeprowadzka do innego miasta, wspólne mieszkanie z księciem i nowa praca a ostatnio śmiertelna choroba ojca i czekająca go operacja (w przeciwnym wypadku max 3 lata), na którą nie chce się zgodzić. zamykam oczy wieczorem i wiem, że nic nie jest takie, jak dawniej. muszę na nowo poukładać swoje życie, a chyba nie potrafię. chcę, żeby mój świat wrócił do tego sprzed miesiąca.

wczoraj zgrzeszyłam ..... moja wina, moja wina, moja bardzo wielka wina. były imieniny w pracy, ciasto, ciastka i ciasteczka. "a co TY tak mało jesz? weź sobie jeszcze eklerka! albo ten kawałek ciasta." po moim pierwszym kawałku, który wzięłam z grzeczności i z wielkimi wyrzutami sumienia, na następne nie trzeba było mnie długo namawiać. organizm poczuł zew krwi, cukier - tak długo wyczekany - wlał się szerokim strumieniem. i pomyśleć, że jeszcze rano cieszyłam się, że przestaje mnie ssać na słodkie, że patrzę na czekoladowe cukierki (moje ulubione) i NIC nie czuję, żadnej chęci sięgnięcia po nie. od kilku dni omijałam cukrowe pułapki, bo im mniej jem słodkiego, tym bardziej zmniejsza się apetyt na ciasta, ciastka i ciasteczka. ale jak poczuję choć trochę słodkie, zaczynam zachowywać się jak alkoholik po pierwszym kieliszku - nie potrafię powiedzieć sobie "już masz dość" dopóki nie zobaczę pustej patery. dobrze, że takich łakomczuchów w pracy było więcej, bo przynajmniej moje łakomstwo nie było tak widoczne. efekt jest taki, że dziś od początku zaczynam walczyć z cukrem, omijać szerokim łukiem cukiernie, i męczyć się, jak dopadnie mnie odkurzacz na słodycze. ale bez tego nie spadnie mi waga a i ryzyko cukrzycy nie oddali się na bezpieczna odległość. nic, trzeba wstać, otrzepać się i iść dalej. bez cukru.

dziś na obiadek mam zaplanowany chłodnik z jajeczkiem :). staram się trzymać swoich zaleceń, ale różnie z tym jest. nadchodzi weekend a w weekend najtrudniej jest mi omijać łakocie, słodkości i ogólnie nie pozwalać sobie na jedzonko ponad limit. nie ma pracy 8-16, jest inny rozkład dnia, no i przede wszystkim posiłki robię nie tylko dla siebie. łatwiej jest mi w związku z tym zboczyć i potem żałować. i to nieraz bardzo. mocno mnie ssie na słodkie, staram się wymyślać różne substytuty, np. ciasto jogurtowe na mące razowej, prawie bez cukru, z owocami i kruszonką z płatków owsianych. w dodatku piekę najmniejszą blachę, jaką mam. tylko że organizm trudno oszukać i czasem tak bardzo domaga się swojej porcji cukru. całe szczęście że jest lato i mogę potem na rowerze wyzbyć się choć części wyrzutów sumienia.

waga lekko drgnęła w pożądaną bardzo przeze mnie stronę. nie chcę zapeszać. uważam bardzo na to, co jem - zwłaszcza po pracy w domu. i na dodatki. ale wczoraj się złamałam i był i majonezik (co prawda lekki z winiar "delikatny") i ciasteczka (dwa kawałki). nie jestem z siebie dumna .

dziś przeleciałam swoją szafę i usunęła z niej wszystkie za małe ciuchy, dokładnie wszystkie z rozmiaru zaczynających się na 3 ..... to była dość bolesna operacja. teraz mnie ssie jak diabli i siłą powstrzymuję się przed wycieczką w stronę lodówki. może choć część mojej garderoby wróci na swoje miejsce?

wiem, gdzie grzeszę. grzeszę tak bardzo, że przypominam siebie w 9 miesiącu ciąży. rano szklanka wody z cytryną, śniadanie. potem mała przekąska (owoc), w południe coś większego (kanapki, sałatka, etc), potem znów przekąska (kisiel, chudy twaróg) i jest 16.00. a po 4 to już leci lawinowo - włącza mi się odkurzacz, którego nie potrafię wyłączyć, zwłaszcza wieczorem. no i zapomniałam o hicie dnia, czyli coś słodkiego. nie wiem jak opanować chęć jedzenia, bo to nawet nie jest głód, tylko jakaś atawistyczna potrzeba ciągłego zapełniania sobie żołądka. a na noc, żeby zagłuszyć choć na trochę wyrzuty sumienia, herbatka ziołowa na trawienie. 

i tak właśnie powstają grubasy. jeszcze 10 lat temu ważyłam 20 kg mniej, a 6 miesięcy temu 5 kg mniej. wolę nie myśleć, ile mogę ważyć za kolejne pół roku. nie wiem, czy uda mi się bez dietetyczki. tylko, czy mnie na nią stać? co 2 tygodnie 200 zeta :(.

po roku od ostatniego wpisu :

przetrzymałam, facet przetrzymał, kupiliśmy nawet razem dom, ale waga poszybowała niebezpiecznie w górę. przez ten rok mocno przytyłam, walczę z tym, ale baaaardzo opornie mi idzie. do dietetyczki nie chcę iść, nie mam wolnej kasy, ale jak nic się nie da zrobić z tymi niechcianymi kg nie będę mieć wyjścia. inaczej chyba zamknę się chyba w takiej wieży:

13 wpis, pechowa liczba, tak jak ostatnio wszystko, co tknę. chyba muszę rozglądnąć się za nową pracą. a dodatkowo facet nie wie, czy chce ze mną być i pięcioletni związek trafia właśnie szlag. owszem, rozmawia ze mną, odbiera telefony, ale jest taki zimny i oschły. brakuje mi jego ciepła i czułości. ja chcę z nim być, ale nie za cenę trzymania go przy sobie za wszelką cenę. chcę, żeby to było jego chcenie. nie mogę sobie znaleźć miejsca, smutno i pusto strasznie. ostatnio nie układało się między nami najlepiej, ale przecież w każdym związku są trudniejsze chwile. źle mi jest bardzo.