Pamiętnik odchudzania użytkownika:
wertera

Jak tam się dzisiaj trzymacie? Ja na obiecanego pączka cały czas czekam w domu, ale dzisiaj nie będzie wyrzutów sumienia. Ostatnio mimo zaprzestania ćwiczeń waga zaczęła spadać, ale to pewnie dlatego, że znacznie mniej zaczęłam jeść. Możliwe, że nawet moja samoocena wzrosła o kilka procent :) Najważniejsze to podchodzić do sprawy ze spokojem. Pozdrawiam was wszystkie!

Wiem, że powinnam być bardzo szczęśliwa. Przecież osiągnęłam już tak wiele! Schudłam od czasu wakacji 10kg, a łącznie od poprzedniego roku 18. Te liczby faktycznie pewnie robią wrażenie, ale mój umysł nie bierze tego pod uwagę. Niestety, mam 19 lat, a czuję się źle w swoim ciele. Nie mogę ze spokojem patrzeć na swoje odbicie w lustrze. Wydaje mi się, że większy poziom akceptacji samej siebie miałam przed schudnięciem. Nienawidzę swoich rozstępów, swoich dużych ud, swojego brzucha, który od długiego czasu jest strasznie otłuszczony. Wstydzę się jakichkolwiek bliższych relacji, nie dopuszczam do siebie myśli bycia z kimś blisko. Od praktycznie 2ch miesięcy waga stoi w miejscu, schudłam raptem 2 kg, a przede mną jeszcze długa droga. I jak tu walczyć sama ze sobą? Jak pogodzić się z ciałem, i być cierpliwym? Liczę na Wasze wsparcie.