Pamiętnik odchudzania użytkownika:
Panda_Shadow

Przez 3/4 życia byłam szczupłą osobą, wręcz chudą. Od dziecka uprawiałam sport - taniec sportowy, akrobatykę, drobne podrygi w kickboxingu, rekreacyjnie basen czy rollki. Miałam zostać zawodową tancerką. Niestety jak to życie plan został z czasem zweryfikowany różnymi przykrymi wydarzeniami. W wieku 19-stu lat przy wzroście 165 cm warzyłam 49 kilo, nie miałam ani jednego stanika w szafie i nosiłam rozmiar 0 :) potem wpadłam w bardzo ciężką depresję... która trwała półtora roku lub dwa lata. W ciągu tego czasu naprzemiennie tyłam i chudłam. Okresowo albo pożerałam (bo ciężko to nazwać "jadłam") absolutnie wszystko w zasięgu ręki, nie mogłam spać, potrafiłam zjeść całą pizzę, blaszkę murzynka, kilka batonów, litr lodów na jedno posiedzenie. Cały czas ruszałam szczęką, szlajalam się i pożerałam i pożerałam. Osiągając krytyczną wagę 95 kilo... A potem okresowo nie jadłam nic. Kompletnie. Albo podskubałam kromeczkę chleba, albo jedno winogronko... Co doprowadzało do utraty wagi do poziomu 35 kilo. Gdy trafiłam pierwszy raz doi szpitala ze skrajnym wycieńczeniem i odwodnieniem w karcie miałam zapisane 26 kilo. W ten sposób zapewne rozwaliłam sobie doszczętnie metabolizm. A na pewno wątrobę, żołądek, wzrok, jelita, i serce. Od wyjścia z depresji borykam się z wagą. W dalszym ciągu miewam "napady kompulsywnego jedzenia" choć staram się je tłumić. Jednak zauważyłam że im jestem starsza tym waga rośnie, mimo że nie jem wszystkiego co popadnie, staram się zwracać uwagę na dobre rzeczy, aczkolwiek dalej jem za dużo, nie umiem ułożyć sobie jadłospisu, nie umiem gotować ponieważ nie umiem łączyć ze sobą produktów i jestem LENIWA i obawiam się że jest to ostatni dzwonek na ogarnięcie się.