Pamiętnik odchudzania użytkownika:
j.yuna

Za mną drugi dzień z ćwiczeniami Zuzki Light, w sumie to cały post będzie o tych ćwiczeniach, takie moje pierwsze wrażenie. :)

~*~

Po pierwsze muszę napisać, że jeśli chodzi o jakiekolwiek filmy z ćwiczeniami, to najważniejszą rzeczą dla mnie jest... Osoba, która je prowadzi! Dlaczego? Ponieważ oglądam jej filmiki i ćwiczę z nią. Trener musi być pełen energii, takiej pozytywnej, to daje mi motywację i siłę. Dlatego nie byłam w stanie trenować z Ewą Chodakowską, nie kwestionuje tego co robi, ani jak to robi, ale dla mnie nie ma w niej tej energii, dzięki której aż się garnę do ćwiczeń. Robiłam jej skalpel i to mnie wykańczało psychicznie, więc zrezygnowałam, no i plecy też mnie troszkę bolały. :)

Zuzka Light... Nigdy o niej nie słyszałam, wcześniej ćwiczyłam z Rebeccą Louise, ale dowiedziałam się, na szczęście, że jej treningi są źle wykonywane i polecono mi Zuzkę. Na początku myślałam, że to Polka, a tu zaskoczenie - Czeszka. :) Poszukałam troszkę informacji o niej i cóż, zdziwiłam się jej przeszłością, ale nie przeszkadza mi to w ogóle.  Dla mnie liczy się jedynie, czy ćwiczy porządnie i będzie mi w stanie pomóc. :)

Zaczęłam więc ćwiczyć z nią, jestem po drugim treningu i... jestem zadowolona! Może nie skacze ona, przynajmniej w Bunny Slope, z radości i energii, ale w jakiś sposób motywuje mnie do robienia dalej ćwiczeń. Jest uśmiechnięta i ma taki spokój w sobie. Dodatkowo ma bardzo zabawny akcent, więc nie nudzę się i robię wszystko do końca. Już po samej rozgrzewce leje się ze mnie, to pewnie dlatego, że długo nie trenowałam, ale cieszy mnie to. Czuję mięśnie i po treningu czuję też masę energii.

Nie wiem jak to będzie dalej, ale jak na początek to jestem bardzo zadowolona i szczęśliwa. Pierwsze wrażenie jak najbardziej pozytywne!

~*~

A więc rozpoczął się mój pierwszy dzień. W sumie nie jest źle, jadłam spokojnie, zdrowo (mam nadzieję), ruch też był... Małymi kroczkami do celu!

Długo się zastanawiałam nad tym, czy ja NAPRAWDĘ chcę schudnąć, myślałam, dumałam i po naprawdę głębokich i długich rozmyślaniach stwierdziłam, że tak, chcę zrzucić z siebie tę warstwę tłuszczu. Nie dla zdrowia, nie dla innych, ale dla siebie, wiem, może to samolubne, ale chcę tego tylko i wyłącznie dla SIEBIE. Ten jeden raz wszystkim, czym się zajmę będę ja sama, bo życie jest za krótkie, by z niego rezygnować tak szybko. :)

Jako ruch wybrałam Bunny Slope ZuzkiLight, jest dla początkujących, więc wydaje mi się, że będzie w sam raz na moje pierwsze kroki. Dodatkowo przeszłam dziś pieszo ponad 10 000 tysięcy kroków. Spokojnie, ale do przodu.

Zrobiłam także całe wymiary i mam zamiar się zmierzyć za równe 20 dni + jeden dzień wolny za każdy tydzień, bo ćwiczyć Bunny Slope będę sześć razy w tygodniu, czyli to będzie ok 23 dni, coś tak myślę.

Ogólnie choć dzień się jeszcze nie skończył to jak na razie jest naprawdę udany, jestem bardzo zadowolona i choć wiem, że nie ma się czym ekscytować na początku, to wole takie podejście od jakiegokolwiek innego. :)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Śniadanie:

Trzy kromki chleba razowego, twaróg chudy z ogórkiem, trzy plasterki chudej szynki

Drugie Śniadanie:

Kilka łyżek otrębów owsianych, siemienia lnianego, płatków owsianych i niewielka łyżeczka domowego dżemu borówkowego robionego przez moją mamę :)

Obiad:

Torebka ryżu brązowego, tuńczyk, domowe buraczki robione przez moją mamę :)

Podwieczorek:

Sałatka: sałata, ogórek, rzodkiew, papryka, tuńczyk

Kolacja:

Kasza gryczana, pieczarki, marchew, mielona cielęcina

Inne:

kefir, dwie marchewki, zielony koktajl (jarmuż, pół mango, śliwka żółta, łyżeczka miodu, trochę ogórka)

~*~

Nie wiem czy powinnam zjeść więcej czy jednak mniej, ale jak na razie nie jestem głodna ani nic takiego, wstałam koło godziny 6:00. :)

Ah, tak bardzo mi się marzy ciepły, czysty piasek i morze, błękitne niczym bezchmurne, letnie niebo... <3

Przygotowania do zmian w trakcie, przeglądam szafki, wyrzucam niezdrowe jedzenie i spokojnie układam plan ćwiczeń. Czas leci szybko, już  w poniedziałek będę mierzyć się, lecz niestety nie ważyć, w swoim studenckim mieszkaniu nie mam wagi, więc jedynie będę się ważyć, kiedy odwiedzę dom. Czas leci szybko, a mi ostatnimi czasy tak bardzo się marzy...

Czuję zmęczenie, przez studia i kłopoty jakie mam na głowie. Ostatnio zakończyłam sesję, dodatkowo mam troszkę problemów ze sobą i nie tylko. Naprawdę czuję zmęczenie, tamte wakacje oraz te poprzednie były... przykre. Dwa lata temu zrezygnowałam z wyjazdu do Turcji przez to jak wyglądałam. Było mi wstyd, cóż, nadal jest, nawet bardziej niż wcześniej. Tyle razy próbowałam i zawsze kończyło się bolesnym upadkiem. Czy naprawdę jestem aż tak żałosna, że nie potrafię powstrzymać się od jedzenia? Ponieważ to o jedzenie chodzi przede wszystkim.

Podobno jeśli naprawdę czegoś nie chcemy to nie uda się nam tego osiągnąć. Może to prawda. Może ja nie chcę schudnąć? Może nie chcę zrezygnować z jedzenia? Zaczęłam o tym myśleć, zastanawiać się. Może źle oceniłam swoje cele? Czego pragnę? Co próbuję osiągnąć? Gdzie tak naprawdę tkwi przyczyna mojego zachowania? Długo myślałam nad tym i wydaje mi się, że zrozumiałam, przynajmniej częściowo, gdzie tkwi problem. Chcę być akceptowana taka, jaka jestem. Wiem, że dla siebie i zdrowia powinnam zrzucić te kilogramy, które mnie obciążają, ale dalej pragnę być akceptowana w całości, nie jedynie przez charakter czy osobowość. To już niestety nie jest tak proste.

Lecz wracając do głównego wątku, marzy mi się morze czytelniku! Takie z czystą, ciepłą wodą, krystalicznie przezroczystą. I plaża, sypki, ciepły piasek pod stopami... Ah, marzy mi się, marzy... 

Chciałabym zacząć tę historię od początku, od dnia,w którym zrozumiałam kim jest mój największy wróg.

Od zawsze byłam okrąglejsza, a jednak moje dzieciństwo mogłabym zaliczyć do wesołego i pełnego przeróżnego ruchu okresu. Nigdy nie patrzyłam na siebie w kategoriach wagowych, dlatego kiedy zaczęłam chodzić do szkoły byłam zdziwiona tym, jak postrzegają mnie inni. Mówiono na mnie przeróżnie - grubas, niedźwiedź, spaślak... Czy te słowa mnie bolały? Oczywiście! Nikt nie podchodzi do takich rzeczy ze spokojem i luzem. 

Więc cierpiałam, choć muszę przyznać, że nauczyłam się trzymać na twarzy maskę, jedynie powrót do domu zdzierał ją ze mnie i pojawiał się płacz. Szczególnie nocą, to pamiętam najbardziej. Dlaczego? Ponieważ przez wszystko przechodziłam sama, nie z powodu rodziców, ale przez siebie i swoje myśli. Nie chciałam nikomu mówić o tym, jak bolą mnie słowa i wyśmiewanie innych, bo jeśli zrobiłabym to, to nadałabym temu większą wartość. Każda obelga byłaby mocniejsza, każdy wyśmiewający uśmiech miałby straszniejszy oddźwięk, więc milczałam. Cierpiałam w środku i w pewnym momencie to stało się normą.

Może przez to milczenie, które niszczyło mnie od środka zaczęłam patrzeć na siebie przez pryzmat słów innych. Przyglądałam się sobie w lustrze i myślałam - tak, jesteś gruba. Jesteś brzydka... Wciąż ciężko mi o tym pisać, jedyne co wiem, to to, że do dziś, po około 10 latach ja wciąż patrząc w lustro widzę to, co kiedyś. Nie ma we mnie nic ładnego, nic wartego zapamiętania. Jedynie skorupa, która każdego kolejnego dnia dusi mnie bardziej i bardziej. 

Kiedyś mogłam zrzucić winę na innych, na dzieci, ich słowa i czyny, teraz jestem już zbyt stara, by móc to robić. To nie oni są moimi wrogami, choć skrzywdzili mnie niebywale to ja doprowadziłam się do stanu, w jakim jestem dzisiaj. TO JA jestem swoim największym wrogiem, takim który z uśmiechem na twarzy wbija w moje plecy nóż, gdy mnie przytula. Czasem czuję się taka zmęczona swoim podejściem, pragnę, naprawdę pragnę uwierzyć w słowa osób, które mnie znają, a jednak nie mogę.

Próbowałam wiele razy - odchudzanie, diety, zdrowy tryb życia, a jednak nawyki wracały, piszę to nie dlatego, by komukolwiek było mnie żal. Piszę, bo wierzę, że dzięki temu oczyszczę się z tych wszystkich lat, w których nienawidziłam swojej osoby.

Początki są najtrudniejsze, a to mój początek, początek historii, która, mam nadzieję, wniesie wiele do mojego życia, odmieni je i sprawi, że będę szczęśliwa. Nie chodzi jedynie o schudnięcie, chodzi o bycie zadowolonym z siebie, o kochanie tego, kim się jest. Miłość podobno leczy, może i uleczy także moje rany. :)

Moja historia właśnie się zaczyna. Do zobaczenia! <3