Pamiętnik odchudzania użytkownika:
elauts

Ruchy na wadze są na wagę złota. Niestety jakieś tip topki wybrał mój mózg i nijak nie chce walczyć z otyłością. Apetyt ma ten sam. Ruch też na normalnym poziomie a cotygodniowa waga leci o kiklaset gramów. Marne 300 czy 500. Dawno niewidziani znajomi z trudem rozpoznają mnie na ulicy, twierdząc że mocno schudłam na twarzy. Szkoda, że waga nie odzwierciedla tego. No i brzuch nadal przekracza linię mety pierwszy. Ale nie zrażam się. Pierwszy etap spodobania się sobie to Sylwester. Kiedy uda mi się wcisnąć w wypatrzoną rozmiarowo kieckę, obiecuję realizację kolejnego etapu. Jeszcze nie wymysliłam kolejnej mety. Może to będzie Wielkanoc? Chciałabym też wskoczyć ponownie w spodnie narciarskie. Uwielbiam ten sport. Ale ostatnio bałam się upadków przy szybszej jeździe. Dlaczego? Otóż dlatego, że ciasnota w spodniach uniemożliwiała mi zapięcie butów, o podniesieniu się z wywrotki nie wspomnę. Kondycja była dobra. Natomiast do pionizowania potrzebna była rzesza ludzi. W kolejnym sezonie nie przewiduję nart. Za to chętnie upoję się przymierzaniem spodni. 

.... mija prawie miesiąc diety. Widzę po ubraniach, których została mi garstka, że idę w dobrym kierunku. Nigdy ńie było tych ubrań w giga rozmiarze tak dużo. A to dlatego, że: nie mogłam pogodzić się ze swoją sylwetką i nie chodziłam na zakupy. Nienawidzę mierzenia w sklepowych przymierzalniach, gdyż widzę swoje niedoskonałości w okropnym lustrze. No i chyba brak fajnych krojów przy moim wzroście. Może się tłumaczę? Może? Pewnością jest to, że zaoszczędziłam kasę. Chociaż... ciuchy w minimalistycznych ilościach szybko się starzejà i ciągle wyglądasz tak samo. Sama nie wiem. Mam nadzieję, że Sylwester ( który jest bliźej niż wakacje 2016 ;) ) pokaże, że warto było o siebie zawalczyć. Cieszę się z mojej decyzji o diecie. W głowie panuje spokój. Staram się wspominać tylko te dobre chwile z małżeństwa. Nie drę wspólnych zdjęć. Nie wyrzucam pamiątek. To stanowiło moje życie. Wracam po pracy do mieszkania, w którym cudownie się czuję. Wszystko mam na jednej płaszczyźnie i nie muszę komunikować się rykiem. Mieszkam w centrum i drzwi mojego mieszkania są zawsze otwarte. Mam dzwonek przy drzwiach, którego się nie używa. Na jawie wszystko jest ok, niestety sen przywołuje koszmarne przeżycia. 

...nie obiecuję, że będę pisała codziennie ale obiecuję, że dotrwam do końca diety ( to jest  około kwietnia 2016). Długo, oj bardzo długo. Może trochę o sobie: mam masę przyjaciół oraz troje dzieci. Dwójka jest już dawno pełnoletnia oraz 8-latek. Jestem w wieku, gdzie wnuki mogłyby mieć 8 lat. Trzy lata temu pracownica w firmie mojego męża, którą znam osobiście, napisała scenariusz mojego życia. Dokonała zamachu na moje małżeństwo, dorobek życia oraz rozłąki ojca z najmłodszym. Właśnie upływa rok od wyprowadzenia się z domu "rodzinnego" z potężnym ogrodem, pogodzenia się ze swoim nowym życiem i .... prawie miesiąc od zastosowania diety vitalia. Byłam na tej diecie z sześć lat temu. W ciagu 3-4 miesięcy schudłam prawie 10kg. Czułam się świetnie. Udowodniłam sobie, że jestem siebie warta. Teraz też chcę zawalczyć o siebie. Nie jest łatwo,ale jest przyjemnie. Sekundują mi przyjaciele oraz dzieci. Staram się przygotowywac sobie porcje na następny dzień. Moja dieta jest taka sama przez 5 dni. Czasami czas pomiędzy posiłkami stoi w miejscu. Najgorzej jest pod wieczór. Za to rano zmuszam się do jedzenia. Wystartowałam od 75kg przy 158cm. Mój cel to 48 kg. Tyle ważyłam przez pół dotychczasowego życia.